Η σιωπή της Lorna (2008) (19 στα 20)

Οι αδελφοί Dardenne μου φαίνεται ότι είναι από τους ελάχιστους αυθεντικούς τραγωδοποιούς που έχουν εναπομείνει. Η "σιωπή της Lorna" είναι ένα πάρα πάρα πολύ στιβαρό έργο, -κατά την γνώμη μου σαν ιστορία αγγίζει το επίπεδο των πλέον κλασικών έργων του σινεμά και της λογοτεχνίας! Και είναι τόσο σημαντικό ότι καταφέρνει να βγάλει μια γνήσια τραγωδία από τις ζωές απλών ανθρώπων του περιθωρίου και του υποκόσμου χωρίς τίποτα το εξόφθαλμα ηρωϊκό. Και ο τρόπος κινηματογράφησης είναι ο πολύ μινιμαλιστικός και κάπως "νευρικός" στον οποίο μας έχουν συνηθίσει οι δύο αδελφοί απ' το Βέλγιο.
Προειδοποίηση spoiler- αποκαλύπτεται το τέλος της πλοκής.

Είναι καταπληκτικό πώς πλάθεται η Lorna ως ένας συγκινητικά και αρχετυπικά γυναικείος χαρακτήρας! Και είναι συγκλονιστικός ο προβληματισμός αν μέσα από την εγκυμοσύνη και την γέννηση ενός παιδιού μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε και που πέθανε, και φέρουμε κι ευθύνες για τον θάνατό του. Η Lorna είναι μια ηρωίδα που αξίζει να μείνει στο πάνθεον των γυναικών ηρωίδων γι' αυτήν την κατάφασή της στην ζωή, μια περίεργη αγάπη κι ευαισθησία, που διαρρηγνύει κάθε ιδιοτέλεια, και τελικά φτάνει σε ένα είδος παραλογισμού, που είναι όμως πολύ αληθινότερο από κάθε συμφέρον.
Το τέλος, έτσι ανοιχτό όπως είναι, είναι πάρα πολύ βαθύ και ώριμο.
Κατά την γνώμη μου, η ταινία αποτελεί μάθημα για το πώς πρέπει να στήνεται μια τραγωδία σήμερα, στην εποχή της όψιμης μετανεωτερικότητας! (Αλλά βέβαια αυτά βγαίνουν αυθόρμητα, δεν μπορεί να τα "μάθει" κανείς...).