Ψηφοφορία: Σας αρέσουν τα sex symbols που αποδομούν τον εαυτό τους;

Την αφορμή μου την δίνουν ο Brad Pitt κι ο George Clooney στο Burn After Reading. Ο ένας λελές γυμναστηρίου. Ο άλλος γοητευτικός μπουμπούνας της καθημερινότητας. Παρατηρώ το εξής: Ότι τον τελευταίο καιρό πολλοί από τους ηθοποιούς που κατάφεραν να καθιερωθούν, ως πώς να το πω; Ας πούμε "γόηδες", "jeunes premiers", "sex symbols", κάπου φαίνεται να ασφυκτιούν λίγο σ' αυτόν τον ρόλο και να το ψάχνουν περισσότερο. Ενίοτε φτάνουν σε μια αποδόμηση της περσόνας τους, ή έστω (για ναμην ξεχειλώνουμε άλλο τον κατακαημένο αυτό όρο του Derrida) σε μια απομυθοποίηση ή αυτοεξευτελισμό. Μπροστάρης ο George Clooney: Σας θυμίζω τις διαφημίσεις της Espresso, τα The Good German, Syriana, Burn After Reading. Ο Clooney σε ορισμένες ταινίες τείνει να γίνει ένας "καρπαζοεισπράκτορας", ένα είδος Τζανετάκου του Χόλιγουντ. Λοιπόν, βάλτε το χέρι στην καρδιά, και πείτε μου ειλικρινά (μυστική είναι άλλοτε η ψηφοφορία, σύμφωνα με τις δημοκρατικές αρχές), αν σας αρέσει αυτό το χούι των σύγχρονων sex-symbols... Είναι ενδιαφέρον, ψαγμένο, συναρπαστικό; Είναι ευνουχιστικό; Είναι ένα υποκριτικό άλλοθι; Είναι απλά ένα μέρος της δουλειάς τους ως ηθοποιοί, οπότε το όλο θέμα που εγείρεται είναι ασήμαντο;

Για λόγους οικονομίας χώρου, θέτω κι άλλο ένα, διαφορετικό θέμα, για να βάλω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Τι αισθανόμαστε όταν βλέπουμε ηθοποιούς που τους έχουμε μάθει ως σύμβολα της ιδεώδους στρεϊτοσύνης να παίζουν τον γκέι; Δίνουμε δίκιο στην ατάκα του Sex & the City "how can someone so handsome ever be straight?"; Ή θεωρούμε ότι υπάρχουν εσκαμμένα, τα οποία ένα sex-symbol δεν πρέπει να υπερβεί; (Λελές, καρπαζοεισπράκτορας ναι, αλλά όχι γκέι!). Ή, αντιθέτως, θεωρούμε ότι για να ανδρωθεί ένας ηθοποιός πρέπει να περάσει και από το γκεϊλίκι (ουσιαστικό σε -λίκι, που δηλώνει πρόσκτηση ικανότητας, κατά το "νταηλίκι", "προεδριλίκι" κ.τ.ό.); Ή απλά το θεωρούμε κι αυτό ένα μέρος της δουλειάς του ηθοποιού, σαν όλα τ' άλλα; Ως παραδείγματα σας θυμίζω τον Javier Bardem στο Before Night Falls, τον Heath Ledger στο Brokeback Mountain, για να μην πω και τον Marcello Mastroianni στο Μια Ξεχωριστή Μέρα.

Ίσως το όλο θέμα να είναι απλά ανόητο, μην διστάσετε να μου το πείτε...

Η σιωπή της Lorna (2008) (19 στα 20)

Οι αδελφοί Dardenne μου φαίνεται ότι είναι από τους ελάχιστους αυθεντικούς τραγωδοποιούς που έχουν εναπομείνει. Η "σιωπή της Lorna" είναι ένα πάρα πάρα πολύ στιβαρό έργο, -κατά την γνώμη μου σαν ιστορία αγγίζει το επίπεδο των πλέον κλασικών έργων του σινεμά και της λογοτεχνίας! Και είναι τόσο σημαντικό ότι καταφέρνει να βγάλει μια γνήσια τραγωδία από τις ζωές απλών ανθρώπων του περιθωρίου και του υποκόσμου χωρίς τίποτα το εξόφθαλμα ηρωϊκό. Και ο τρόπος κινηματογράφησης είναι ο πολύ μινιμαλιστικός και κάπως "νευρικός" στον οποίο μας έχουν συνηθίσει οι δύο αδελφοί απ' το Βέλγιο.
Προειδοποίηση spoiler- αποκαλύπτεται το τέλος της πλοκής.

Είναι καταπληκτικό πώς πλάθεται η Lorna ως ένας συγκινητικά και αρχετυπικά γυναικείος χαρακτήρας! Και είναι συγκλονιστικός ο προβληματισμός αν μέσα από την εγκυμοσύνη και την γέννηση ενός παιδιού μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε και που πέθανε, και φέρουμε κι ευθύνες για τον θάνατό του. Η Lorna είναι μια ηρωίδα που αξίζει να μείνει στο πάνθεον των γυναικών ηρωίδων γι' αυτήν την κατάφασή της στην ζωή, μια περίεργη αγάπη κι ευαισθησία, που διαρρηγνύει κάθε ιδιοτέλεια, και τελικά φτάνει σε ένα είδος παραλογισμού, που είναι όμως πολύ αληθινότερο από κάθε συμφέρον.
Το τέλος, έτσι ανοιχτό όπως είναι, είναι πάρα πολύ βαθύ και ώριμο.
Κατά την γνώμη μου, η ταινία αποτελεί μάθημα για το πώς πρέπει να στήνεται μια τραγωδία σήμερα, στην εποχή της όψιμης μετανεωτερικότητας! (Αλλά βέβαια αυτά βγαίνουν αυθόρμητα, δεν μπορεί να τα "μάθει" κανείς...).

Changeling (2008) (17 στα 20)

Μια ταινία, που καταγγέλλει το πλέγμα αυταρχισμού και διαφθοράς στην Αστυνομία, και επισημαίνει τον κίνδυνο εξοστρακισμού (pun intended) βάσει ταμπελοποιήσεων, δεν θα μπορούσε να διαλέξει πιο επίκαιρη στιγμή για να βγει στις ελληνικές αίθουσες από την προηγούμενη εβδομάδα.

Καθώς με κάλυψε το ευστοχότατο ποστ του Ηλία Δημόπουλου παρέα με τα άλλα δύο διαλεκτικώς συμπληρωματικά κείμενα στο 25th Frame, που αν δεν τα έχετε πάρει ήδη χαμπάρι, πρέπει να σπεύσετε πάραυτα, θεωρώ, λοιπόν, τον εαυτό μου απαλλαγμένο απ' το να κάνει μια ολική κριτική της ταινίας, και θα εκθέσω απλώς κάποια αταξινόμητα αισθήματα, σκέψεις και γούστα μου...
Η ταινία είναι πολύτιμη, επειδή δείχνει πώς λειτουργεί ο αυταρχισμός μέσωι της εξοστρακιστικής ταμπελοποίησης. Τότε ήταν οι γυναίκες, που όταν διαφωνούσαν, εγκλείονταν σε τρελοκομεία. (Μέχρι να δω αυτήν την ταινία, θεωρούσα όσα γράφει ο Michel Foucault στην "Ιστορία της Τρέλας" υπερβολικά... Τώρα του δίνω δίκιο του ανθρώπου!). Πραγματικά, συγκλονιστικές οι σκηνές, που βλέπουμε τον εξοστρακισμό αυτών των γυναικών! Σήμερα μπορεί να είναι και πάλι οι γυναίκες που φιμώνονται, μπορεί να είναι και πάλι τα τρελοκομεία χώροι τέτοιου εξοβελισμού. Μια όμως καινοτρόπως ενισχυμένη ταμπέλα είναι αυτή του "τρομοκράτη"! Αυτά που βλέπουμε στην ταινία, δεν συνέβησαν πανομοιότυπα και χειρότερα στις μέρες μας με όλους τους δικαίους και αδίκους που απήχθησαν από πάμπολλες χώρες του πλανήτη, της Ευρώπης και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένων, και εγκλείστηκαν στο Guantanamo και σε βάσεις ανοιχτά των ωκεανών, λχ. του Ινδικού; Ναι, όταν αγανακτούμε κι αισθανόμαστε το δίκιο να μας πνίγει για αυτές τις γυναίκες της ταινίας τις έγκλειστες στο τρελοκομείο λόγωι τη διεκδίκησης του δικαιώματός τους να διαφωνήσουν, να βροντοφωνάξουν, ας μην πούμε "τέλος καλό όλα καλά", αλλά μάλλον να πούμε "τέλος κακό, όλα κακά", αφού τέτοια συμβαίνουν πολλαπλάσια στις μέρες μας.

Πολλά τα παραδείγματα εξοστρακιστικών ταμπελών. Θα ανέφερα και αυτήν την πρόσφατη του "κουκουλοφόρου". Η αυταρχική εξουσία ορίζεται πάντα από το να οριοθετεί κάποιους εξοστρακιστέους άλλους, που αν δεν υπήρχαν, θα κατέρρεε και η ίδια. Με το να θέτει αυτούς τους άλλους σ' ένα περιοριστικό γκέτο εξασφαλίζεται. Μπορεί επίσης και αυτούς που έχουν την πραγματική δύναμη να την ανατρέψουν, να τους εξοστρακίσει σ' αυτό το γκέτο, ώστε να τους εξουδετερώσει. Έτσι ακούμε πολύ αυτήν την εβδομάδα για "κουκουλοφόρους", για "γνωστούς-αγνώστους", τους οποίους είναι προφανές πια ότι η ίδια η εξουσία τους θρέφει, ώστε να μπορεί να εξοστρακίζει συμβολικά στα γκέτο τους και τους δυνάμει γνήσιους ανατροπείς, στην περίπτωσή μας όλην αυτήν την μαζική συντονισμένη κραυγή διαμαρτυρίας τόσο ετερογενών ομάδων, από τους οργισμένους δεκαπεντάχρονους, ως τους άνεργους τριαντάρηδες και την γενιά των 600/700 Ευρώ, και γενικά όλους όσους βλέπουν ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, επειδή οι προηγούμενες γενιές στην Ελλάδα είναι βολεμένες, καλομαθημένες, ράθυμες, δημιουργούσες μια ασφυκτική στενότητα, όπου οι νέοι δεν μπορούν να χωρέσουν...

Άλλο παράδειγμα ταμπέλας: "Ασύμμετρη απειλή"! Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν λογικά περιθώρια για την χρήση της στην περίπτωση των πυρκαγιών, τώρα είναι προφανής η ατοπία της ταμπέλας: ποια είναι η "διεθνής συνομωσία" ή τα "ξένα κέντρα" που κάνουν έναν αστυνομικό να πυροβολεί στο στήθος έναν δεκαπεντάχρονο;

Μ' έχει πιάσει ο πόνος... Ασφαλώς και δεν λέω τίποτα πρωτότυπο, απλώς κομίζω μολότοφ εις Εξάρχεια (πώς λέμε "γλαύκα εις Αθήνας";)... Αλλά καθώς είδα την ταινία αυτήν την βδομάδα ο συνειρμός ήταν προφανής: Η εξουσία φτιάχνει τρελοκομεία για να εξοστρακίζει εκεί τους "άλλους" της, τους "τρελούς", και τελικά καταλήγει να εξορίζει και τους συνετούς εκεί, τους μάλλον υπερβολικά συνετούς, που αρνούνται να συναινέσουν στον δικό της παραλογισμό. Όπως σήμερα κατασκευάζει γκέτο των Εξαρχείων, για να εξοστρακίζει εκεί οποιοδήποτε υγιές μέρος της κοινωνίας είναι δυνάμει ανατρεπτικό της. Χαρακτηριστικό ότι δεν γίνεται ποτέ τίποτα ακόμη και για τους βανδαλισμούς των λεγομένων "κουκουλοφόρων": Μάλλον φαίνονται να βολεύουν την εξουσία! (Αν και η έκταση των παρόμοιων φαινομένων είναι μάλλον ελληνική πατέντα).

Κι αυτοί που φιμώνονται είναι συνήθως οι αδύναμοι, αυτοί που έτυχε να βρεθούν σε μια μειονεκτική θέση, ακόμη και πρόσκαιρα. Στην Αμερική του '20-'30 οι γυναίκες. Στην Ελλάδα των 00ς είναι και πάλι οι γυναίκες. Αλλά κι οι νέοι. Κι οι μετανάστες! Ας θυμηθούμε τον Γεωργιανό Άλεξ, και τους αναπόφευκτους συνειρμούς που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα στην ταινία και την περίπτωσή του. Ας θυμηθούμε τον Σέρβο μαθητή, που δολοφονήθηκε από Έλληνα αστυνομικό σε μαθητική εκδρομή του στην Θεσσαλονίκη, πριν μερικά χρόνια, και για τον οποίο, δυστυχώς, δεν έγινε καμία διαδήλωση. Ας θυμηθούμε την Βουλγάρα μαθήτρια, που απεβλήθη κι αναγκάστηκε να αλλάξει αυτή σχολείο κι όχι οι βιαστές της...

"Δοκιμάστε το παιδί για κανά δυο χρόνια, κι αν έχετε παράπονο, η Αστυνομία μας θα σας το αλλάξει με ένα ολοκαίνουργιο εννιάχρονο!...".

Ύστερα απ' τους παραπάνω συνειρμούς, θα με συγχωρήσετε, αλλά η ταινία δεν μου φάνηκε ακαδημαϊκή! Μάλλον, εντάξει, είναι ακαδημαϊκή στην φόρμα της, όντως. Αλλά δεν θα έλεγα ότι αυτό υπονομεύει την ριζοσπαστικότητά της. Ναι, υπάρχει μια ολόκληρη συζήτηση περί του αν μπορεί να συνδυαστεί μια συντηρητική φόρμα με ένα ριζοσπαστικό νόημα/περιεχόμενο. Κατά την γνώμη μου μπορεί. Και η παρούσα ταινία είναι ένα τεκμήριο. Το θέμα βέβαια σηκώνει πολλή κουβέντα.

Επίσης: Θα μπορούσε η ταινία να ειδωθεί ως ένας θρίαμβος ενός σταυροφόρου ατόμου έναντι ενός καταπιεστικού συστήματος. Οπότε θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μία αυτο-ευλογία των "γενειών" της Αμερικής, που φαίνεται να διαθέτει τα εσωτερικά αντισώματα για κάθε κρίση, και τους κοινωνικούς μηχανισμούς μέσωι των οποίων θα επιτυγχάνεται μια εσωτερική διαλεκτική "αυτοκάθαρση" (πού 'λεγε κι ο μακαριστός Χριστόδουλος). Με αυτήν την έννοια θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η ταινία έχει μόνο μουσειακό ενδιαφέρον, μας δείχνει ένα πρόβλημα των '20ς που λύθηκε στα '30ς, κι απλώς μένουμε να χαλβαδιάζουμε την έκτοτε παλινόρθωση του "αμερικανικού ονείρου" που σώθηκε τελικά μες απ' τον εφιάλτη.

Νομίζω, όμως, ότι δεν είναι μόνο έτσι. Η ταινία βγάζει, πιστεύω, μια γνήσια ριζοσπαστικότητα. Προσωπικά, δεν την αντιλήφθηκα ως μουσειακή. Κι αυτό για τους λόγους που είπα πιο πάνω. Ότι, να το ξαναπώ, το βασικό νόημά της είναι το πώς η αυταρχική εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει εξοστρακιστικούς μηχανισμούς ταμπελοποίησης/ γκετοποίησης. Από κει και πέρα, είμαστε πιστεύω αρκετά έξυπνοι για να κάνουμε μόνοι μας τους συνειρμούς με το σήμερα.

Γι' αυτό και δεν με ενοχλεί ο ""μανιχαϊσμός" της. Σε μια τελείως φανταστική ιστορία θα με ενοχλούσε αφόρητα ο μανιχαϊσμός. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική ιστορία! Την οποία την έψαξα πολύ στο Διαδίκτυο και ανακάλυψα ότι είναι ακόμη χειρότερη από ό,τι την παρουσιάζει ο Eastwood! (Λ.χ.
spoiler
υπήρχε και θέμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών, το οποίο στην ταινία περνάει στα ψιλά. (Όπως, ενδεχομένως, και σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις εξαφάνισης παιδιών). Και μάλιστα ο θύτης βιαστής- δολοφόνος ήταν ο ίδιος ένα σεξουαλικά κακοποιημένο παιδί από την οικογένειά του, όντας μάλιστα καρπός μιας αιμομεικτικής σχέσης κόρης και πατέρα, εν γνώσει της συζύγου (γιαγιάς του δράστη) που τον μεγάλωσε ως μαμά του. Δηλαδή μια πραγματική ιστορία πολύ χειρότερη από το Chinatown!

Οπότε ερωτώ: Αν υπάρχει τόσο κακό στην πραγματική ζωή, γιατί όταν το βλέπουμε σε μια καλλιτεχνική αναπαραγωγή του να το ονομάσουμε "μελό" ή "μανιχαϊσμό"; Το ερώτημά μου δεν είναι ρητορικό, αλλά ειλικρινές και είμαι ανοιχτός σε διαφορετικές απαντήσεις... Για να κάνω πάντως έναν προκλητικό παραλληλισμό: Θα ήταν "μανιχαϊστικό" να πούμε ότι είναι κάθαρμα ένας αστυνομικός που πυροβολεί έναν δεκαπεντάχρονο στο στήθος; Δεν ξέρω... Τότε ο μόνος μη "μελό", και μη "μανιχαϊστής" θα ήταν ο Κούγιας... Που προσπαθεί να ισορροπήσει την εντόπιση του κακού και από τις δύο πλευρές...

Θέλω να καταλήξω ότι υπάρχει χώρος και για ένα είδος "μελό", και για ένα είδος "μανιχαϊσμού", κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με καλλιτεχνική αναπαράσταση πραγματικών γεγονότων, με στόχο την καταγγελία εξουσιαστικών μηχανισμών, που στην υποκείμενη δομή τους δεν έχουν παρέλθει, αλλά εξακολουθούν ισχύοντες.

Για την φόρμα που επέλεξε ο Eastwood, δεν ξέρω, έχω αμφιθυμία. Πάντως μου άρεσε η τελειότητα της υπερπαραγωγής, με τις αντίκες, τα τραμ, τα ρούχα και καπέλα της εποχής. Μου άρεσαν και οι κυριαρχούσες πρασινωπές αποχρώσεις...

Όσον αφορά δε στην ερμηνεία της Angelina Jolie, νομίζω πως πρέπει να της βγάλουμε το καπέλο!

Burn After Reading (2008) (16 στα 20)

Πρόκειται για μια βασικά μέτρια, αν και ευχάριστη ταινία, οπότε θ' ακολουθήσω το φορμάτ του κουλτουρόσουπα...

Στα καλά:
-Ο George Clooney κι ο Brad Pitt αποδομούν τον εαυτό τους ως σύμβολα του σεξ. Από τον πρώτο το έχουμε συνηθίσει, οπότε δεν κάνει εντύπωση. Τώρα, όμως, αποφάσισε να τον ακολουθήσει και το κολλητάρι του σ' αυτό το updating, όπου πρέπει να προβεί ένα sex symbol, αν είναι να επιζήσει στο περιβάλλον υψηλών απαιτήσεων του 21ου αιώνα. Το αποτέλεσμα είναι δύο ξεκαρδιστικές ερμηνείες. Ο Brad Pitt παίζει καταπληκτικά έναν λελέ γυμναστηρίου, αρκετά φλώρο για να ευτελίσει τον ανδρισμό της περσόνας του, αρκετά ηλίθιο για να συντονιστεί άριστα με το κοενικό σύμπαν. Η επιτυχία της ερμηνείας του συμβάλλει αποφασιστικά στην ταινία (αλλά, ντάξει, δεν είναι και τόσο δύσκολο αυτό που έκανε ο Pitt). Αλλά κι ο Clooney αυτοεξευτελίζεται για πολλοστή φορά. Ναι, είναι ένας "γκόμενος", αλλά αρκετά ανώριμος, ψάχνει γνωριμίες μέσωι Διαδικτύου, δεν ξέρει τι να κάνει με την ζωή του μεταξύ διαφορετικών γυναικών, με λίγα λόγια ένας γοητευτικός μπουμπούνας της καθημερινής ζωής. Γενικά, πολύ καλές ερμηνείες από όλους, και ιδιαίτερα από τον Malkovich και την Frances MacDormand που ενσαρκώνει καταπληκικά τον τύπο κοενικής ηλιθίου.

-Μου άρεσε επίσης πολύ πώς αποδομεί τις αμερικανικές υπηρεσίες. Γενικά τις δείχνει σαν ένα σύνηθες γραφειοκρατικό πλέγμα, με μοναδική μέριμνα την αποποίηση ευθυνών. Με λίγα λόγια μια νοοτροπία που έχουμε συνηθίσει πολύ στην Ελλάδα (και δη στα γεγονότα της τελευταίας χρονιάς), την βλέπουμε απροσδόκητα να διακατέχει και τις κολοσσιαίες υπηρεσίες απ' την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η ευκολία με την οποία είναι έτοιμοι οι ιθύνοντες να κάνουν ο,τιδήποτε, μόνο και μόνο για να φύγει απ' τα χέρια τους η "καυτή πατάτα", είναι ξεκαρδιστική. Όπως και οι ατάκες τους, λ.χ. αυτή του ιθύνοντος της CIA που λέει για τους ανθρώπους του FBI: "No, we don't want those idiots bambling around", ή κάτι παρόμοιο.

Τι; Νομίζατε πως μόνο ο Clooney θα αποδομεί τον εαυτό του ως sex-symbol; Μπορώ κι εγώ! (Angelina, αγάπη μου, μην κοιτάς για λίγο από 'δω...)"

Στα μείον:
-Δεν είδα κανέναν σπουδαίο προβληματισμό. Και να επισημάνω ότι δεν μου φτάνουν: Ούτε τα κοενικά τερτίπια για το "αμερικάνικο όνειρο" του "ηλιθίου", που πετυχαίνει τελικά να θριαμβεύσει του συστήματος. Τά 'χουμε δει στο παρελθόν, οπότε δεν είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπα. Ούτε η υποτιθέμενη "κριτική" της αμερικάνικης κοινωνίας- συστήματος, που είναι μεν γοητευτική ως μια ώριμη απομυθοποίηση, αλλά λειτουργεί μάλλον ως πρόφαση για έναν "απενοχοποιημένο χαβαλέ", πού 'λεγε κι ο συγχωρεμένος ο Ακτσόγλου.

- Δεν μου άρεσε ο σεξπηρισμός της. (Παρένθεση: Ένας καλός σεξπηρισμός υπάρχει με την έννοια ότι οι αδελφοί το γύρισαν πολύ πετυχημένα από το περσινό υπαρξιακό δράμα στον φετινό χαβαλέ, διατηρώντας όμως και στα δύο την ιδιοπροσωπία τους). Κακό σεξπηρισμό, ωστόσο, εννοώ την πληθώρα αδικαιολόγητων φονικών, που δεν προσθέτουν τίποτα, πέρα από έναν ελαφρόκαρδο σαδισμό, ή έστω ευκολία, με την οποία ο δημιουργός σπεύδει να καθαρίσει την σκηνή προ της τελικής αυλαίας. Και εννοώ, επίσης, αυτό το γαιτανάκι από πλέγματα, παρεξηγήσεις, qui-pro-quo, συμπτώσεις, που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές (των προσφιλών μου) Ρέππα και Παπαθανασίου, και που τελικά δεν αναδεικνύουν, αλλά μάλλον συσκοτίζουν τα όποια νοήματα...

Σούμα: Όσοι δεν την έχετε δει ακόμη, να πάτε, θα περάσετε μια ευχάριστη μιάμιση ώρα. Αλλά από τους Cohen του περσινού No Country for Old Man, προσωπικά περίμενα πολλά παραπάνω! Αν πάλι σας αρκεί το ιδιάζον κοενικό χιούμορ, που υπάρχει και εδώ, και σας αρέσουν οι δημιουργοί που μπορούν να περνούν εύκολα από την τραγωδία στην κωμωδία (αλά Shakespeare ή Woody Allen), ή τελοσπάντων σε κάποιο δυσδιάγνωστο genre, τότε πάω πάσο...

"Εντάξει, τώρα που πήραμε τα Όσκαρ, ας χαλαρώσουμε και λίγο... Στο κάτω κάτω, το σινεμά δεν παύει να είναι και ποπ-κορν"...

Kαταμέτρηση ψήφων: Bond, James Bond.

Ήρθε η ώρα για καταμέτρηση στις ψηφοφορίες σχετικά με τον καινούργιο James Bond.

Λοιπόν, στο ερώτημα "Έχει ένας James Bond το δικαίωμα να αιμορραγεί, να είναι οικολόγος, να ερωτεύεται;", επί 17 ψήφων, έλαβαν:

1) Ασφαλώς όχι, αλλά τα ισοπέδωσαν όλα!: 6
2) Δεν με χαλάει η μετάλλαξη του JB. Why not?: 5
3) Μία φορά έρωτας, μία γάμος. Και φτάνει!: 3
-) Ήρθ' η ώρα για μαύρο Bond, σαν τον Obama: 3
5) Ναι, αλλά μόνο στα prequels: 2
6) Άντε και gay Bond, σαν στο Brokeback Mountain: 1
7) Ό,τι και να κάνουνε ο Bond είναι πασέ, χαμένος κοπος!: 0
-) Bond και Gore θα σώσουν τον πλανήτη: 0

Αξιοσημείωτα: Οι δυνάμεις της δεξιάς και της συντήρησης νίκησαν (με βραχεία κεφαλή) τις δυνάμεις της αριστεράς και της προόδου! Ναι, σε ένα εκλεκτορικό ντέρμπι απεδείχθησαν κατά έναν περισσότεροι αυτοί που θέλουν τον παλιό καλό James Bond σε σχέση μ' αυτούς που δεν τους χαλάει η μετάλλαξη. Ωστόσο, η συντηρητική παράταξη δεν σχηματίζει αυτοδυναμία! Υπήρξαν και οι πιο ακραίες φωνές, που επιθυμούν μαύρο Bond, σημάδι ότι ο Obama έχει αρχίσει από νωρίς να επηρεάζει τις συνειδήσεις, ενώ η κοινωνία φαίνεται λίγο λιγότερο έτοιμη να αποδεχθεί έναν πιθανό γκέι Bond (μόλις ένας ο ψηφοφόρος). Σημειωτέον: Μαυρίστηκε η επιλογή ότι ο Bond είναι πασέ και χαμένος κόπος! Εξαιρετικά παρήγορο αυτό! Όπως μαυρίστηκε κι η επιλογή για τις οικολογικές ανησυχίες, οι οποίες φαίνονται να μην πείθουν, αλλά μάλλον να θεωρούνται υποκριτικές...

"Κάτσε να χαλαρώσω λίγο την γραβάτα, γιατί προβλέπεται τσαλάκωμα!"...

Στην ψηφοφορία για το "ποια στοιχεία του κλασικού James Bond θα θέλατε να διατηρηθούν οπωσδήποτε στο μέλλον", σε σύνολο 10 ψήφων, έλαβαν:

1) 8 οι θανατηφόρες ατάκες.
2) 7 το βρετανικό χιούμορ, ο σικάτος κοσμοπολιτισμός και το shaken not stirred martini.
5) 6 το άκαρδο σεξ και τα αυτοκίνητα.
7) 5 για σκληράδα-τσαμπουκά, για τουριστικά θέρετρα, για Bond-girl στους τίτλους του τέλους, για δευτερεύοντες κακούς και για gambling.
12) 4 για πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο και φαλλοκρατισμό.
14) 3 για την σωτηρία του κόσμου, το λίμπα, τα αεροπλάνα-μπαπόρια και την Moneypenny.
18) 2 για gadgets-Q, για σατανικές οργανώσεις, για ατσαλάκωτο-αναίμακτο, για δευτερεύοντα θυσιαζόμενα Μποντοκόριτσα.
22) 0 για βορειοατλαντισμό.

Τι μου έκανε εντύπωση: Πόσο τεράστια σημασία αποδόθηκε στο shaken not stirred martini, που τελικά μάλλον αλόγιστα έσπευσαν να θυσιάσουν οι ιθύνοντες στον "ανασχηματισμό" της μποντικής κυβέρνησης επί Casino Royale! Προτείνω, λοιπόν, στους ιθύνοντες να μας δείξουν/ εξηγήσουν στην επόμενη prequel ταινία τους ακριβείς ιστορικούς λόγους, για τους οποίους ο 007 προτιμά να σεϊκάρει το μαρτίνι, αντί να το στιράρει! Το άκαρδο σεξ παραμένει ψηλά ως θεωρούμενη αναγκαιότητα, αλλά λιγότερο ο φαλλοκρατισμός. (Δηλαδή θέλουμε ο 007 να κάνει άκαρδο σεξ, αλλά με σεβασμό για τα δικαιώματα των γυναικών!). Το ατσαλάκωτο- αναίμακτο και οι γκατζετιές πάτωσαν! Ο Q και τα μαραφέτια του ήρθ' η ώρα να πάνε αμετάκλητα στο μποντικό μουσείο! Φαίνεται ότι τά 'χει βαρεθεί ο κόσμος... Και τέλος μαυρίστηκε ο βορειοατλαντισμός! (Βέβαια, είμαστε Ελληνάρες!). Άντε, εύχομαι να δούμε τον 007 να σώζει και τον Chavez και τον Castro!

Κούνησέ το, το γαμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω...

Πάμε τώρα στα Αριστεία για τον καλύτερο James Bond ever!

Το "Χρυσό Φάντασμα" goes to .........

(Αγωνία! Έρχεται ο φάκελος... Περισσότερη αγωνία... Τον ανοίγουν... Βήξιμο του παρουσιαστή... Η αγωνία κορυφώνεται... Και...)

Daniel Craig!!!

Το Quantum of Solace πολλοί εμίσησαν, τον Daniel Craig ουδείς! (Σχεδόν). Πάντως, κι εδώ το ντέρμπι ήταν σκληρό: 6 Craig, 5 ο Connery, μόνο 1 ο Moore, μαυρισμένοι οι υπόλοιποι, ενώ πήρε 2 κι ο Macgyver ως εναλλακτικός Bond! Συμπέρασμα, η υπόθεση Bond παίζεται μεταξύ Craig και Connery, αλλά εδώ οι δυνάμεις της αριστεράς και της προόδου πήραν την ρεβάνς...

Και πάμε τώρα στα Καλλιστεία για το καλύτερο Bond-girl!

To "Χρυσό Φάντασμα" goes to......

(Ταν ταν ταν ταν ταν ταν ταν...)

Eva Green!!!
Ναι! Η Eva Green είναι η αδιαφιλονίκητη Mrs Bond!!! Η αύρα της σαρώνει! Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο αυτήν ερωτεύτηκε ο James! Με λίγα λόγια το ζεύγος του Casino Royale έμεινε στην αιωνιότητα!
Ακολουθούν: Με 4 η Sophie Marceau, από 3 για Izabella Scorupco, Kim Basinger, Carole Bouquet, Daniela Bianchi και μία από τις άλλες 22, από 2 για Olga Kurylenko, Barbara Bach και Ursula Andress, από 1 για Halle Berry και Judie Dench. Μαυρίστηκαν οι Yeoh, d'Abo, Rigg, Moneypenny...

Αξιοσημείωτα: Θριάμβευσαν οι Γαλλίδες, κι ενώ μάλιστα είχα παραλείψει κακώς να συμπεριλάβω την Claudine Auger του "Thunderball", για το οποίο πρέπει να ζητήσω εδώ συγγνώμη. Οπότε οι αναγνώστες του "Φαντάσματος" φαίνεται ότι συντονίζονται με τον φιλογαλλισμό μου. Από την άλλη, με οδύνη διαπιστώνω ότι δεν κατάφερα να σας πείσω για την αξία της Olga Kurylenko. Ναι, φαίνεται ότι το Ολγάκι δεν έχει ρεύμα, δεν τραβάει. Εκτός από μένα, μόνο άλλος ένας ομοϊδεάτης μου την ψήφισε... Σε όλους εσάς, λοιπόν, που αποδοκιμάσατε την Olga Kurylenko σας αφιερώνω θερμά την παρακάτω φωτογραφία! "Να δείτε τι χάσατε", που λένε και στα τηλεπαιχνίδια...

Her name is Kurylenko! Olga Kurylenko...