Καλλιστεία Mrs Bond 1962-2008: Ποιο Bond-girl του στάθηκε καλύτερα του 007 στις δύσκολες στιγμές?

Με αφορμή την επικείμενη επιστροφή του 007 στην μεγάλη οθόνη, βάζω την ψηφοφορία-καλλιστεία: Κατά την γνώμη σας, ποιο Bond-girl είναι το πιο όμορφο, το πιο σέξι, ποιο βγάζει το καλύτερο συναίσθημα, ποιο έχει την καλύτερη χημεία με τον Bond, ποιο του στάθηκε καλύτερα στις δύσκολες στιγμές?
(Προβλέπονται περισσότερες από μία απαντήσεις, ενώ ακολουθεί λίστα με φωτογραφίες για να φρεσκάρετε την μνήμη σας).

Ο λόγος που βάζω την ψηφοφορία: Θεωρώ ότι έχουμε καταπιεστεί αρκετά τον τελευταίο καιρό από τα φεμινιστικά Υπερεγώ μας. Υπερβολικά κρίνουμε τον εαυτό μας σε σχέση με το πώς μας βλέπουν οι γυναίκες, ή τι θα ήθελαν από μας. Καιρός να κρίνουμε κι εμείς γυναίκες, και μάλιστα και ως ερωτικά αντικείμενα, γιατί όχι?
Σε μια τέτοια διάθεσή μου συνέπεσε να επανέλθει στην μεγάλη οθόνη ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, στον οποίο έχω εθιστεί παρά τους αναπόφευκτους σκανδαλισμούς μου για τον όποιο βορειοατλαντικό, σεξιστικό και ολίγον τι (ας το παραδεχτούμε) κάφρο χαρακτήρα του. Συνέπεσε να έχουμε στις δύο τελευταίες ταινίες δύο κορυφαία Bond girls- μεγάλες εμπνεύστριες. Οπότε θέλησα να κάνω ένα tribute για όλα εκείνα τα Bond-girls, τα δυναμικά και τα αδικοχαμένα, που βοήθησαν με τον τρόπο τους να φουσκώσειο θρύλος του άντρα με την licence να σκοτώνει και να μην πληρώνει. Όλα εκείνα τα Bond-girls που έζησαν σε καιρούς χαλεπούς, και υπέστησαν τον 007 στις δύσκολες ώρες του, προτού ακόμη αναγεννηθεί από την γραφίδα του Haggis και το πλάσιμο του Craig, ως ευαίσθητος παρτενέρ.

Υπάρχουν ορισμένα genres από Bond-girls, τα οποία θα δούμε. Ας πούμε η Ρωσίδα Αμαζόνα καγκεμπίτισσα, η αγγλίδα δημοσιοϋπάλληλος, που πρέπει να προστατεύσει τον Bond, αλλά αποπλανάται από αυτόν, η εκδικήτρια που ο στόχος της τυχαίνει να συμπίπτει με το θέλημα της Αυτού Μεγαλειότητος, οι εξωτικές Ασιάτισσες, τα bad-girls που μάχονται μαζί του. Υπάρχουν και genres των ηθοποιών που τα υποδύθηκαν: Η μοντέλα που ο ρόλος της άνοιξε την καριέρα, η στάρλετ που μετά τον Bond κάνει απλώς ένα εξώφυλλο στο Playboy και μετά εξαφανίζεται, η στάρλετ που μετά προσπάθησε να γίνει κουλτουριάρα, όχι πάντα με επιτυχία, ή αντιστρόφως η κουλτουριάρα που από ενοχή για την κουλτούρα της προσπάθησει να παίξει το ερωτικό αντικείμενο, ή που βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή (της καριέρας) και φοβόταν μήπως μετά δεν θα βρει "γαμπρό". Θα τα δούμε όλα εν καιρώι. Πάμε, λοιπόν, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Θα το πάω με την όπισθεν. (Και θα εκφράζω την πρόθεση ψήφου μου, η οποία φυσικά δεν σας δεσμεύει).

Olga Kurylenko- Camille (Quantum of Solace- 2008)

(genre ρόλου: εκδικήτρια, "Ρωσίδα" αμαζόνα. genre ηθοποιού: μοντέλα που παλεύει το σινεμά)
Την ήξερα ως μοντέλα, την πρωτοείδα στο Paris je t'aime ως ηθοποιό. Με συγκινεί η ομορφιά της στις διάφορες μεταπτώσεις και ετεροιώσεις της. Στην ταινία είναι μιγάς ρωσίδα-βολιβιανή. Αυτή η διττή υπόσταση του κάλλους της ταιριάζει γάντι. Έχει τρομερά σλαβικά μάτια, με καταπληκτικό μελί χρώμα, που ταιριάζει και με το να είναι λευκομακιγιαρισμένη (βλ. αριστερά), και με το να είναι μελαχροινωμένη μετανάστης σε θερμά κλίματα (βλ.δεξιά). Ορισμένες φορές είναι μια εξαιρετικά αριστοκρατική ομορφιά, άλλες φορές πάλι το μουσούδι της έχει κάτι το ζωώδες. Θα μπορούσε πιστεύω, να παίξει μια αριστοκράτισσα, θα μπορούσε κι ένα καθημερινό κορίτσι του λαού, που δεν το προσέχει κανείς με την πρώτη ματιά. Όταν την καλοκοιτάζεις είναι χαρακτηριστική Σλάβα (βλ. αριστερά), αλλά σε μια επιπόλαια ματιά θα μπορούσες να την πεις και μεσογειακή ή και λατίνα (βλ.δεξιά). (Είναι ας πούμε σαν μια Ουκρανή που έχει μαυρίσει στην ηλιοθεραπεία λίγο παραπάνω απ' ό,τι πρέπει). Όλο αυτό το παλατζάρισμα με εξιτάρει.
Στο Paris je t'aime με συγκίνησε γιατί έπαιξε το ευμενές τελικά βαμπίρ (λευκομακιγιαρισμένη κι εκεί και εν ταυτώι μια σταλιά ζωώδης), που με μια απροσδόκητη καλοσύνη κι ενσυναίσθηση, αποφασίζει να απέχει από το αίμα ενός έφηβου τουρίστα (Elijah Wood), για να μην τον κάνει σαν και λόγου της. Πλην αυτός την ερωτεύεται και σε ένα κεραυνοβόλημα έμπνευσης αποφασίζει να μοιραστεί την δυστυχία της μ'ένα κυνοδοντόφιλο, στο οποίο αυτή τελικά συγκατανεύει. Γίνονται, έτσι, vampyre-mates σ' ένα happy (??) ending ρομάντσου.

Την ψηφίζω, λοιπόν, δαγκωτή (ταιριάζει εδώ), πρώτον γιατί ως βαμπίρ μ'έκανε να καρδιοχτυπήσω. Και δεύτερον γιατί είναι το μόνο (!!!?) Bond-girl που o James δεν την ρίχνει στο κρεβάτι, αλλά περιορίζεται σε ένα εξαιρετικά αισθησιακό και παθιασμένο φιλί! Αυτό το ανολοκλήρωτο υποδαυλίζει την επιθυμία, την κάνει ακόμη πιο θελκτική και ερωτική, ιδίως καθώς αυτή αποδρά από το αρχέτυπο του ιμπεριαλιστικού καταναλωτή άντρα. (Μάλλον ο νέος σεναριογράφος, ο Haggis, διαβάζει πολύ Proust). Συν ότι κατόρθωσε να ανατρέψει κι άλλο ένα μποντικό στερεότυπο. Ενώ συνήθως ο Bond πέφτει από το αεροπλάνο, είτε μόνος, είτε σφετεριζόμενος το αλεξίπτωτο του κακού, εδώ αρπάζεται από την αλεξιπίπτουσα Kurylenko, που γίνεται έτσι η σανίδα σωτηρίας του. Όταν έχεις μια τέτοια ερωτική σκηνή, τι να το κάνεις το σεξ?!

Εva Green- Vesper Lynds (Casino Royale-2006)
(genre ρόλου: sui generis μοναδικός έρωτας, genre ηθοποιού: ηθοποιός-μοντέλα στο ψάξιμο, με λίγο από nerdy κουλτουριάρα).

Put the blame on Vesper! Και στους σικελικούς (εν προκειμένωι ενετικούς) εσπερινούς της! (Cicilian Vespers, που λέει κι η αγγλική έκφραση για την σφαγή)! Όπως μαθαίνουμε στο prequel, αν ο Bond είναι ένα εγωιστικό γουρούνι, τα φταίει μια γυναίκα! Γιατί μια φορά αγάπησε πραγματικά ο άνθρωπος, ήθελε να αφήσει και την πολλά υποσχόμενη καριέρα του για χάρη της, αλλά αυτή τον πρόδωσε! Πώς μετά να μην γίνει ο (licenced) "σκοτώνω και δεν πληρώνω", ο "γαμώ και δέρνω" εραστής? Οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του "cherchez la femme"!
Ωστόσο, και αντίστροφα, μπορεί να πει κανείς ότι πίσω από την αναγέννηση του Bond στην αλα Craig εκδοχή του, υπάρχει μια γυναίκα. Αν δεν ήταν η σικάτη Eva Green, μια κυρία που αξίζει να της δώσεις την καρδιά σου, δεν θα είχε μπορέσει ο Bond να αναγεννηθεί ως ο ήρωας του 21ου αιώνα με τον έρωτα, την αιμορραγία του, τις οικολογικές ευαισθησίες του, τον αντιαμερικανισμό του (ναι, χωρίς πλάκα, στο Quantum of Solace)!
Tην ψηφίζω με το χέρι στην καρδιά, γιατί είναι η Ουράνια Αφροδίτη που άλλαξε τον Bond μας. Γιατί είναι η μόλις δεύτερη που δεν μένει μαζί του στους τελικούς τίτλους. Και για την αξέχαστη σκηνή στο βενετικό παλάτσο. Τα περαιτέρω δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα από τον Ηλία.

Judie Dench- M (1995-σήμερα)

(genre ρόλου: σχέση αγάπης-μίσους με σπασαρχίδω προϊσταμένη, genre ηθοποιού: Βρετανή μητριάρχης).
Γιατί η γριά κότα έχει την πυγμή! Η ιστορία άρχισε ως εξής: Την ίδια εποχή περίπου που ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σκεφτόταν πώς θα κάνει τον θεσμό της Εκκλησίας να συντονίζεται περισσότερο με τον παλμό της εποχής και φαντασιωνόταν ατάκες για "σκουλαρίκια", "σας πάω!" κτλ., έτσι κι οι νόες της σειράς James Bond αναλογίζονταν με παρόμοια μελαγχολία την κρίση του θεσμού του James Bond, και προσπαθούσαν να σκαρφιστούν τι να κάνουνε... "Μια γυναίκα Μ", ήρθε μια έμπνευση. "Θα δείξουμε ότι είμαστε φεμινιστές, με το να βάλουμε μια γυναίκα να εξουσιάζει τον Bond και δεν θα μπορεί και να μας την βγει κανείς ότι είμαστε παρωχημένοι ψυχροπολεμικοί ματσό"! Η πρόταση πέρασε παμψηφεί, αλλά αν δεν υπήρχε η Judie Dench να την ενσαρκώσει, δεν θα είχε τόση επιτυχία.
Η Dench πήρε κάπου εκεί κοντά και το Όσκαρ για την υπόδυση της βασίλισσας Ελισάβετ, και είχε τα ουσιαστικά φόντα και τις τυπικές περγαμηνές για να σφυρηλατήσει μια Βρετανή μητριάρχη, στα πρότυπα των δύο Ελισάβετ, της Thatcher και πάει λέγοντας. Ο ενδιαφέρων ελιγμός είναι το πώς ο πάντα δύσπιστος προϊστάμενος για τις μεθόδους του Bond, αλλάζοντας φύλο μετατράπηκε σε μια δύσκολη, σπασαρχίδω γκόμενα που δεν ικανοποιείται με τίποτα, είναι σφιχτοχέρα στα γλυκόλογα, σε πρήζει στο maximum των δυνατοτήτων της, πλην τελικά σε αγαπά και σε εμπιστεύεται βαθιά, οπότε δεν μπορείς και να την ξεφορτωθείς! Ή σε μια δυνάστισσα μαμά, που βάζει τον πήχυ υπερβολικά ψηλά για το παιδί της, και αυτό καταδιώκει τον άντρα σε όλη του την ζωή (λένε ότι αυτοί οι άντρες συνήθως πετυχαίνουν πολύ στην σταδιοδρομία τους, αν και δεν διαφεύγουν από μια μελαγχολική διάθεση).

"Eντάξει, μαμά, θα προσέχω!... Ναι, εντάξει, την επόμενη φορά θα είμαι καλό παιδί, δεν θα σκοτώσω τους πάντες σε ακτίνα ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου"...

Υπάρχει ο μετεωρισμός: Είναι η Μ ένα Bond-girl? Θα τολμούσα να απαντήσω θετικά, γιατί στο κάτω κάτω ερωτικά αισθήματα και συμπεριφορά επιδεικνύει προς αυτήν. Πρήζεται, προπονείται απ'αυτήν στον ευνουχισμό, ώστε και να μπορεί να ανταπεξέλθει τα σχετικά βάσανα του Le Chiffre (Casino Royale). Αλλά και εξιτάρεται από την αμφισβήτησή της, ώστε να προσπαθήσει όλο και πιο πολύ να προσεγγίσει την ανέφικτη τελειότητα που αυτή επιζητεί. Της φέρεται με εξαιρετικό ιπποτισμό, μια συμπεριφορά που ίσως και να λείπει από την σχέση του με άλλα Bond-girls. Την ελευθερώνει από την πυργωτή φυλακή ως άλλος πρίγκηπας του παραμυθιού (The World is not enough). Της σώζει επανειλημμένα την ζωή. Αλλά κι αυτή κατά βάθος τον αγαπά, του τρέφει απεριόριστη εμπιστοσύνη, τον υπερασπίζεται σθεναρά, όταν τον αμφισβητούν τρίτοι εκτός οικογενείας. Τελικά, μέσα σ'όλες τις ερωτικές τσάρκες του Bond η M είναι η μόνη σταθερή σχέση του!!

Halle Berry- Jinx (Die Another Day 2002)

Οι δυο εικόνες φαίνονται με την πρώτη ματιά ολόιδιες, αλλά αν τις προσέξετε προσεκτικότερα θα διαπιστώσετε ορισμένες διαφορές

(genre ρόλου: παιγνιώδης μετενσάρκωση-remake. genre ηθοποιού: κουλτουριάρα με ενοχές για την κουλτούρα της)
Μια από τις πλέον πετυχημένες μετάνοιες για το ματσό, ψυχροπολεμικό, σεξιστικό, ρατσιστικό παρελθόν του Βond: Η Αφροαμερικανή Halle Berry ανασύρει από τη ναφθαλίνη το μπικίνι '60ς (με όλα τα αξεσουάρ: μαχαίρι, ζώνη, αγκράφα κτλ) της Ελβετής Ursula Andress, επαναλαμβάνει την ανάδυση από την θάλασσα κατά το πρότυπο της αναδυόμενης Αφροδίτης του Botticelli, και γίνεται η έτσι η νέα Μαύρη Αφροδίτη (κατά το "Μαύρη Αθηνά"). Το Bond-girl που έπλασε η Halle Berry είναι ένα από τα πλέον δυναμικά και αξίζει της προσοχής μας!
Και μια παρατήρηση για την ηθοποιό: Είναι το κλασικότερο παράδειγμα ηθοποιού που ένιωσε τύψεις για την επιτυχία της σε κουλτουριάρικες ταινίες και θέλησε να την αποπλύνει ενισχύοντας το λαϊκό προφίλ της μέσωι ταινιών Bond και μετά άλλων ταινιών δράσης. Τι έτρεξε με την Halle? Eίναι το μοναδικό Bond-girl με Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου (η Dench έχει Όσκαρ δεύτερου), το οποίο έλαβε μεσούντων των γυρισμάτων της ταινίας 007. Ο Bond δεν της έφτανε για να ξεπλύνει τις τύψεις της για την κουλτούρα της, και συνέχισε την κατρακύλα: Έπαιξε την Catwoman, και κέρδισε το χρυσό βατόμουρο. Ευχαριστήθηκε αυτό το πέρασμα απ' το ζενίθ της κουλτουριάρικης καταξίωσης στο ναδίρ του φιλολαϊκού προφίλ των μπλοκμπάστερ και τώρα έχει στανιάρει. Δεν την ψηφίζω, αλλά την συνιστώ εκθύμως.

Sophie Marceau- Elektra King (The World is not Enough, 1999)

(genre ρόλου: κόρη κακού, genre ηθοποιού: μεσόκοπη ημι-κουλτουριάρα, ημι-στάρλετ στο ψάξιμο, ενώ την χτυπάνε οι ορμόνες)
Η γνωστή Sophie Marceau, η πάλαι ποτέ ερωμένη του Zulawski, που την ξέρουμε από κουλτουριάρικες γαλλικές ταινίες, αισθησιακές φωτογραφίσεις κι απ' το Braveheart, όταν ξεμένει στο ράφι, κι ενώ την χτυπάει η ηλικία και οι ορμόνες, σκέφτεται να δοκιμάσει με τον Bond. Της βγήκε εν μέρει. Σημειωτέον: 1)Στην ταινία ήταν Αζέρα. 2)Της πάνε τα σιθρού!



Λίγο ήθελα για να την ψηφίσω...

Νέα ερωτική στάση: Το ηλεκτροκαρεκλάτο!

Μichelle Yeoh- Wai Lin (Tomorrow Never Dies 1997)
(genre ρόλου: παιγνιώδης μετενσάρκωση- μετάνοια, εξωτική Ασιάτισσα, genre ηθοποιού: φέρελπις μετανάστρια)

Το γούστο του Bond για τις Κινέζες το ξέρουμε από το "You only live twice"(1967), όπου τις παρομοιάζει με τις κινεζικές πάπιες. Δυστυχώς δεν θυμάμαι την ακριβή ατάκα και βαριέμαι να την ψάξω. Εκείνο που νομίζω, αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι ότι ο κλασικός Bond γούσταρε τις Κινέζες ως υποσταλτικές, ως submissive που υπακούουν στον Ανατολίτη άντρα. Και γι' αυτό έπρεπε κάποτε μετά τα '90ς να ζήσει συγγνώμη. (Πώς, ας πούμε, ζήτησε συγγνώμη ο Πάπας για τις Σταυροφορίες?). Ε, λοιπόν, η ένσαρκη συγγνώμη του Bond είναι ο χαρακτήρας της Wai Lin, που έπλασε η Michelle Yeoh, και που είναι αρκετά ζόρικια και δυναμική. Δεν θα την ψηφίσω γιατί μετά την Zhang Ziyi και την Gong Li έχω κλείσει ως κινεζόφιλος...

Ιzabella Scorupco- Natalya Simanova (Golden Eye, 1995)
(genre ρόλου: "Ρωσίδα" Αμαζόνα, genre ηθοποιού: μοντέλα που ψάχνεται)
Την θυμάμαι μόνο για την έκπαγλη ομορφιά της και για την (καυλωτική) βαριά σλαβική προφορά με την οποία μιλούσε τα αγγλικά. (Ίσως και για το καλό της μαύρισμα, όταν παρουσιάστηκε με το μπικίνι στην χρυσή παραλία, το δειλινό).
Θέλω πάντως επ' ευκαιρίαι να καταθέσω μια καταγγελία: Καμία, επαναλαμβάνω, καμία (και προκαλώ όποιον γνωρίζει το αντίθετο να με διαψεύσει) από τις πάμπολλες "Ρωσίδες" που κοντράρανε τον Bond δεν ήταν αυθεντική Ρωσίδα. Όπως θα δούμε παρακάτω επρόκειτο για Αμερικάνες (!), Ιταλίδες (!), Γεωργιανές (!) κ.ά., εν προκειμένωι για την Scorupco, Πολωνέζα. Πιο κοντά είναι η Olga Kurylenko, που είναι Ουκρανή με κάποιες ρίζες από Λευκορωσία. (Σιγά σιγά το περικυκλώνουνε). Θα ήμουν υπερβολικός αν αναφώναζα "Αίσχος! Τα λεφτά μας πίσω!"?
Πάντως, την Ισαβέλλα την ψηφίζω, γιατί η ομορφιά αξίζει να επιβραβεύεται!
Κοκκινομάλλα, ξανθιά, μελαχροινή... Σε όλες τις αποχρώσεις μαλλιών, η Izabella Scorupco είναι θεά! (Πάντως, την προτιμώ κοκκινομάλλα, όπως στην ταινία)...

Maryam d'Abo- Kara Milovy (The Living Daylights, 1987)

(genre ρόλου: Καγκεμπίτισσα Αμαζόνα, genre ηθοποιού: φέρελπις λίγ'απ'όλα, που τελικά δεν της βγήκε).
Άλλη μια Καγκεμπίτισσα, που στην πραγματική ζωή δεν είναι Ρωσίδα, αλλά τουναντίον Γεωργιανή, συμπατριώτισσα του Shaakashvilli! (Λέτε σ'αυτήν την παρεξήγηση να βρίσκονται οι ρίζες της ρωσογεωργιανής σύρραξης του περασμένου καλοκαιριού?! Παντού βάζει το χεράκι του ο Bond!). Σκηνή που θα θυμάμαι είναι όταν αυτή ετοιμάζεται να δολοφονήσει έναν άλλο στόχο, κι ο Bond την εντοπίζει και την στοχεύει, αλλά συνειδητοποιεί ότι είναι η τσελίστρια που είχε θαυμάσει λίγο πριν. Ως απίστευτος ιππότης χάνει εσκεμμένα τον στόχο του, και την πυροβολεί μόνο στο όπλο της για να την τρομάξει, ενώ ένας φύτουκλας συνάδελφος του Bond τον βρίζει. (Άχ, πώς τις ρίχνει!). Ακολουθεί ένα love-story που εγκαινίασε τον Timothy Dalton ως την πρώτη απόπειρα για έναν καλό, αισθηματία Bond. Ένα love-story, βεβαίως, με άπειρα στερεότυπα για τις γυναίκες του ανατολικού μπλοκ, ικανά να εξοργίσουν έναν Ρωσόφιλο, όπως εγώ, και να κάνουν τον Putin (αν έχει δει την ταινία) να σκέφτεται ποια θα είναι η επόμενη πρώην σοβιετική δημοκρατία, όπου θα μπουκάρει. Αξίζει να θυμόμαστε ότι:



Στην συγκεκριμένη ταινία οι good guys είναι οι Ταλιμπανοειδείς Αφγανοί αντάρτες! Είναι η εποχή που ο bin Laden είχε φοβερά κολλητιλίκια με τους Αμερικανούς, και αυτό προσδίδει στην ταινία μια φοβερή τραγική ειρωνεία. Σε μια σκηνή μάλιστα η Μαριάμ εμφανίζεται με ένα κάλυμμα κεφαλής που θυμίζει βιντεάκι-διάγγελμα του Μπιν Λάντεν (βλ. δεξιά). Τελικά, πάντως, η Μαριάμ δεν είχε, φευ, την καριέρα που περιμέναμε, και το μόνο που έδειξε είναι ότι ξέρει να χειρίζεται εξίσου καλά το τσέλο, και το νεροπίστολο (βλ. αριστερά).

Κim Basinger- Domino (Never Say Never Again, 1983)

(genre ρόλου: girlish γκομενίτσα, genre ηθοποιού: εξαίρεση: στάρλετ, που ο Bond της στάθηκε γουρλής!). Ιδού η εξαίρεση στην "κατάρα" του Bond, που θέλει όποια ηθοποιό παίξει στις ταινίες του μετά να καταβαραθρώνεται! Η ταινία "Never say never again" όχι μόνο δεν ανέκοψε την ανερχόμενη πλην άσημη τότε Kim Basinger, αλλά την απογείωσε. Δεν την ψηφίζω, γιατί ήταν κλαψομούνα!
ΥΓ. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους πιστούς οπαδούς του Bond που εντάσσω έτσι αιρετικά το Never say never again στον "Κανόνα" των "ορθοδόξων" James Bond "Ευαγγελίων". Ναι, το ξέρω, το "Never Say Never Again" είναι ένα "απόκρυφο Ευαγγέλιο", σαν το "Ευαγγέλιο του Ιούδα" ή τον "Κώδικα Da Vinci"...

Carole Bouquet- Μελίνα (For your eyes only 1981)

(genre ρόλου: εκδικήτρια, genre ηθοποιού: κουλτουριάρα που κύλησε για λίγο στον βούρκο)
Ναι, αυτό το Bond-girl δεν είναι όποια κι όποια! Είχε πριν λίγο πρωταγωνιστήσει στο "Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου" του Bunuel, και έκτοτε βρίσκεται στην κορυφή της γαλλικής κουλτούρας! Αλλά είπε να κάνει για λίγο την αλλαγή περιβάλλοντος και να το δοκιμάσει λίγο, όπως μετέπειτα η Emmanuelle Beart στο Mission Impossible. Μετά έκανε παρθενορραφή και προσπάθησε να ξεχάσει αυτήν την ατυχή στιγμή της!
Σημειωτέον: Είναι η μοναδική Ελληνίδα Bond-girl! To καμάρι μας! Ήταν η εποχή που μόλις είχε καταστεί κλασική η Μελίνα Μερκούρη, και στην Ευρώπη μόλις ακούγανε Ελλάδα το μόνο που σκέφτονταν ήταν το "Ποτέ την Κυριακή" και ο "Ζορμπάς". Και η ταινία προσπάθησε να βάλει περισσότερα στερεότυπα για την Ελλάδα κι απ'όσα έβαλε ο Woody Allen για την Βαρκελώνη στο Vicky Cristina Barcelona. Λοιπόν, ναι, η Μελίνα ανήκει στο genre "εκδικήτρια", αλλά δεν είναι όποια κι όποια! Είναι η μετενσάρκωση της Ηλέκτρας, που θέλει να εκδικηθεί το αίμα των δικών της, όπως εκμυστηρεύεται δραματικά στον 007. Κι ο James καλείται να γίνει ένα είδος Ορέστη ("του την έδωκε του Ορέστη, άμα λάχει να 'ουμ", πού ΄λεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν), εν μέσωι συρτακιών και σουβλακιών, και να εκδικηθεί όχι τον Αίγισθο, αλλά τον Χρηστάτο (για μουρλός Κεφαλονίτης μου ακούγεται), αν θέλει να γευθεί απ' την Μελίνα το μέλι! Τέλος πάντων θα την δώσω την ψήφο στην Bouquet και για την Ηλέκτρα, και για τον Bunuel, αλλά κυρίως γιατί την είδα πέρσι στο θέατρο σε απόσταση δύο μέτρων κι ενώ διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου από τότε, και χωρίς να φαίνονται σιλικόνες, μπότοξ και άλλα τέτοια... Η καλύτερα διατηρημένη γυναίκα που έχω δει ποτέ, με διαφορά!

Βarbara Bach- Anya Amasova (The spy who loved me, 1977)
(genre ρόλου: "Ρωσίδα" Αμαζόνα, genre ηθοποιού: λίγο απ'όλα που ψάχνεται)
H κλασική περίπτωση "Ρωσίδας" Αμαζόνας που αγάπησε τον Bond, καθώς η αρχή ότι τα "ετερώνυμα έλκονται" φαίνεται ότι ισχύει και στους γεωστρατηγικούς συσχετισμούς, και ο Ψυχρός Πόλεμος έπρεπε να γίνει θερμός έρωτας, των πάντων επιτρεπομένων και στους δύο. Είναι η εποχή του κλασικού Bond. Οι σεξιστικές και αντι-ανατολικές πλακίτσες δίνουν και παίρνουν: Η "Ρωσίδα" κατάσκοπος ονομάζεται "Triple X" (XXX), (αργότερα μια άλλη Ρωσίδα θα ονομαστεί Onatop!) ενώ ο Bond ερωτοτροπεί μαζί της για να υψώσει το ίματζ του Βρετανού εραστή. Η μίνιμουμ political correctness εξασφαλίζεται (?) από το ότι βορειοατλαντικοί και σοβιετικοί ενώνουν τις δυνάμεις τους για να συνεργαστούν εναντίον ενός κοινού κακού που απειλεί με πυρηνικά. Η Anya Amasova διαθέτει άψογη σοβιετική γκαρνταρόμπα για όλες τις περιστάσεις, όπου όλα επιτρέπονται, ήτοι από τον πόλεμο ως τον έρωτα (βλ. φωτογραφίες), (ενώ κάνει και το μοναδικό full nude στα μποντικά χρονικά, έστω διά μέσου ενός ημιδιαφανούς γυαλιού!) και βέβαια μια βεντέτα που θα την λύσει το φλέγμα και το χιούμορ του Bond αλα Roger Moore. Κλασικά, η ηθοποιός που την υποδύεται δεν είναι Ρωσίδα, αλλά τουναντίον Αμερικάνα! Και μπορεί η Barbara Bach να ήταν η κατάσκοπος που αγάπησε τον James Bond, όμως εντέλει παντρεύτηκε τον Ringo Starr των Beatles.

Για του λόγου το αληθές...

Diana Rigg- Teresa (On her Majesty's Secret Service, 1969)

(genre ρόλου: sui generis, η μοναδική σύζυγος του Bond & κόρη κακού πλην σύμμαχου, genre ηθοποιού: λίγο απ'όλα που με τον Bond βρήκε τον εαυτό της).
Η μοναδική φορά που ο Jimmy πάτησε τα σκαλιά της Εκκλησίας. Η Τερέζα τον έκανε να δαγκώσει την λαμαρίνα και να φέρει ένα τραύμα που ποτέ δεν ξεπέρασε. Ο μετέπειτα φλεγματικός χιουμορίστας Roger Moore έχανε και το φλέγμα και το χιούμορ του μόλις κάποιο μεταγενέστερο Bond-girl αναφερόταν στον γάμο του. Η Τερέζα είναι το μοναδικό θέμα για το οποίο δεν ανεχόταν χιούμορ. Η Τερέζα έφερε ως προίκα της το μίσος του ισχυρού πατέρα της για τον τότε αρχιεχθρό του Bond, τον Ernesto Stavro Blofeld. Πλην λογαριάζανε χωρίς τον φεουδάρχη Blofeld, που διεκδικεί το δίκαιο της πρώτης νυκτός (jus primae noctis) με το να σκοτώσει την Τερέζα λίγο πριν αρχίσει ο μήνας του μέλιτος. Ναι, είναι η πρώτη φορά που ο Bond μένει φτωχός και μόνος καουμπόι στους τίτλους του τέλους, κι αυτό δεν επαναλήφθηκε παρά μόνο μια πεντηκονταετία αργότερα, όταν ανέλαβε ως σεναριογράφος ο Haggis. Γι' αυτούς τους λόγους η Diana Riggs θα άξιζε την ψήφο μου, όμως δεν το κάνω, γιατί η ομορφιά της δεν υπερβαίνει την δεκαετία του '60, άντε και του '70, και γιατί η χημεία της με τον Lazenby (το χρυσό βατόμουρο των Bond!) ξεπερνάει σε ξενέρωμα και την χημεία του γερο-Lazenby με την γριά Sylvia Kristel στις όψιμες Εμμανουέλες...


Daniela Bianchi- Tatiana Romanova (From Russia with Love, 1963)
(genre ρόλου: "Ρωσίδα" Αμαζόνα, η πρώτη διδάξασα, genre ηθοποιού: μοντέλα που το πάλεψε με το σινεμά)
Απίστευτη αρχή ταινίας: Αν δεν με προδίδει η μνήμη μου, στην Intelligence Service λαβαίνουν μια φωτογραφία από μια Ρωσίδα που θέλει να διαρρεύσει στην Δύση, επειδή έχει ερωτευθεί τον Bond από φωτογραφία! Ο Bond κι ο M αναρωτιούνται μήπως είναι παγίδα (!!!), αλλά ο 007 είναι έμπλεως αυτοπεποίθησης και θεωρεί ότι δεν έχει τίποτα να χάσει, και σε κάθε περίπτωση θα καταφέρει με κάποιο τρόπο να συνδυάσει δουλειά και διασκέδαση. Κάπως έτσι η Τατιάνα Ρομάνοβα θα γίνει η πρώτη διδάξασα όχι μόνο για το Birthday girl της Nicole Kidman, και τα συναφή στερεότυπα, αλλά και για όλη την επακολουθήσασα στρατιά από Καγκεμπίτισσες, που ήταν μαϊμού-Ρωσίδες. Η Bianchi ήταν Ιταλίδα. Βέβαια εκείνη την εποχή (1963) ίσως να υπήρχε λόγος. Ίσως οι ταινίες James Bond να ήταν ένας θεσμός σαν τα Βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας. Με τα τελευταία, ίσχυε ότι το να βραβευθεί ένας Ρώσος συγγραφέας σήμαινε ότι ήταν πράκτορας της Δύσης κι έπρεπε πάραυτα αυτός ή η οικογένειά του να υποστεί τις απαραίτητες διώξεις (βλ. Sakharov, Pasternak και Solzhenitsyn). Ίσως κάτι αντίστοιχο να συνέβαινε και με τα Bond-girls. Δεν βρίσκανε αυθεντική Ρωσίδα, επειδή οι κοπελιές θα φοβόντουσαν μην σταλούν οι δικοί τους στην Σιβηρία, όπως συνέβαινε με τους γίγαντες της ρωσικής λογοτεχνίας. Ποιος ξέρει... Πάντως η Τατιάνα Ρομάνοβα, ως πρώτη μαϊμού Ρωσίδα Αμαζόνα, ευχαριστήθηκε ένα ρομαντικό ταξίδι με το Orient Express από την Πόλη ως την Βενετιά, ένα ταξίδι που θα το θυμόμαστε για πάντα...
Κοιμήσου και παρήγγειλα στην Πόλη τα διαβατήριά σου, στην Βενετιά τα μικροφίλμ τα κατασκοπικά σου...















Ursula Andress- Honey Rider (Dr No, 1962)
(genre ρόλου: γκομενίτσα που τσαμπουκαλεύεται, αλλά και το αιώνιο Bond-girl, genre ηθοποιού: λίγο απ' όλα που ο Bond της στάθηκε γουρλής).
Εντάξει, την ξέρετε όλοι. Να επισημάνω μόνο ότι σε αυτήν την παρθενική ταινία, βλέπουμε το ζεύγος Bond να είναι τελείως άπειρο. Μιλάμε για τραγελαφικούς ερασιτεχνισμούς. Λ.χ. τον Bond να πίνει το ποτό που του προσφέρει ο bad guy Δρ Νο, και μετά να απορεί γιατί λιποθύμησε. Ή βλέπουμε την Honey να εξομολογείται στον 007 ότι φοβάται, σαν να είναι κάποια παιδούλα. Αυτό είναι και η μεγάλη ερωτική ποιότητα της Ursula Andress στην ταινία: Ότι βγάζει πολύ συναίσθημα. Σαν να έχουμε δύο εφήβους που πάνε στα τυφλά, την πρώτη φορά, που δεν ξέρουν τι κάνουν, λίγο φοβούνται, πολύ αισθάνονται. Γι' αυτό το αίσθημα θα ψηφίσω την Ursula Andress, αλλά και γιατί μου έχει μείνει αξέχαστη η σκηνή από την συνομήλικη ταινία του Woody Allen "What's new pussycat?", όπου ο Peter O'Toole προσπαθεί εναγωνίως να δραπετεύσει από τις πολλές γυναίκες της ζωής του, και τρέχει ιλιγγιωδώς με ένα κάμπριο στους επαρχιακούς δρόμους, όμως η (άγνωστή του) γυναικάρα Ursula Andress έρχεται και προσγειώνεται στο ανοιχτό αμάξι του με αλεξίπτωτο! Η απόλυτη φαντασίωση, αλλά και φόβος μου!








Να μην ξεχάσω και την Moneypenny:

Kαλές, αλλά η μεν πρώτη δεν ξεπέρασε το χιούμορ της εποχής. Η δε δεύτερη, η ηθοποιός Samantha Bond (άκου όνομα! Μήπως τελικά τον παντρεύτηκε πράγματι τον 007?) είναι εξαιρετική ηθοποιός, την είχα πετύχει και μια φορά σε λονδρέζικο θέατρο, όπου έδωσε ρέστα, αλλά οι ταινίες 007 ήταν μάλλον για να βγάλει το χαρτζιλίκι της.

Τέλος, υπάρχουν κι άλλα 22 Bond-girls, που δεν τα αναφέρω γιατί τα θεωρώ απλώς διεκπεραιωτικά. Αλλά δέχομαι και αντίθετες απόψεις...