Με αφορμή μια ταινία: Οι "Δέκα Εντολές" του George W. Bush

Με αφορμή την αποχώρηση του George W. Bush από την εξουσία (ελπίζω ότι η εποχή που θα λέγαμε μισοαστεία- μισοσοβαρά την "πλανηταρχία" έχει περάσει ανεπιστρεπτί) μια κωμικοτραγική ανασκόπηση των "Δέκα Εντολών" του νέου Μωυσή στην οκταετία του... Την αφορμή μου την δίνει βεβαίως η νέα ταινία του Oliver Stone...
Αλλά πριν να προσπαθήσει το σινεμά να αποτυπώσει την πολιτική πραγματικότητα, είχαμε πολλές φορές το φαινόμενο να αντιγράφει η πολιτική πραγματικότητα το σινεμά.
Λ.χ. στο "Wag the dog" Αμερικανός Πρόεδρος προκαλεί εικονική κρίση και πόλεμο στα Βαλκάνια για να συγκαλύψει σεξουαλικό σκάνδαλο. Την ταινία επαλήθευσε ο Clinton με τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο ένα χρόνο μετά το σκάνδαλο της Μόνικας. Και την σκηνή του "Independence Day", όπου ο Πρόεδρος κατεβαίνει από ελικόπτερο με zoom στο προπορευόμενο σκυλάκι του, υιοθέτησε ο Bush με πρωταγωνιστή το διάσημο σκύλο Barney. O Bush θα μπορούσε επίσης να ειδωθεί ως αντιγράφων τον Jim Carrey, που αφού έγινε γνωστός για ρόλους σε ταινίες, όπως ο "Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος" έπαιξε και στην ταινία "Bruce Almighty", όπου και κλήθηκε απ' το Θεό να γίνη "θεός για μια βδομάδα". Με την ίδια παιδαριωδία θεώρησε και ο απερχόμενος Πρόεδρος τον εαυτό του ως Αντιπρόσωπο του Θεού για οκτώ χρόνια, και τον πλανήτη αντικείμενο των αυθαίρετων παιχνιδιών του.

Η αυτοπεποίθηση, πάντως, του απερχόμενου Προέδρου για το προφητικό του χάρισμα με έβαλε σε σκέψεις για το ποιες θα μπορούσαν να είναι οι 10 εντολές που ο θεός (για την ακρίβεια ο θεός του παρά φύσιν συνασπισμού προτεσταντών και ιουδαϊστών) παρέδωσε στον εκλεκτό του Νομίζω ότι ήταν οι εξής:

1) Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου (Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να εκλεγείς πρόεδρος τον Η.Π.Α. παρά την ανικανότητά σου)

2) Ου μοιχεύσεις (Ο τελευταίος Πρόεδρος που την παρέβη ακόμη τρέχει). Αλλά ακόμη και αν μοιχεύσης, τότε προς Θεού...

3) ...Μην ψευδομαρτυρήσεις (Η ηθική της αμερικανικής κοινωνίας μπορεί να συγχωρήσει τον εξολοθρεμό λαών, αλλά όχι τις σεξουαλικές παρεκτροπές. Ευπιστεί στο θέατρο για "ανθρωπιστικές αξίες" που απαιτούν άμεσους βομβαρδισμούς, αλλά εξεγείρεται για ψευδορκίες ενώπιον της Βίβλου και του λαού.)

4) Κάνε στις εταιρείες που σε χρηματοδότησαν αυτό που θα ήθελες να κάνουν οι εταιρείες σε σένα. (Τουτέστιν, προκάλεσε πολέμους που ευνοούν τις πετρελαϊκές και κατασκευαστικές εταιρείες, ώστε αυτές να στηρίξουν και την επανεκλογή σου.)

5) Αγάπα το Ισραήλ ως σεαυτόν (Να θυμάσαι: Οι απαιτήσεις του λόμπι τους είναι σημαντικότερες απ' το -απροσδιόριστο, δυσεξερεύνητο- εθνικό συμφέρον του αμερικανικού λαού)

6) Δεν θα λατρεύσεις άλλον εκτός από εμένα (Υπάρχει μόνο ο θεός στον οποίο εμπιστεύεσαι το δολλάριο. Δεύτερο νόμισμα (λ.χ. Ευρώ) απαγορεύεται ως απόλυτο διεθνές μέσο συναλλαγής. Οι ΗΠΑ είναι το μόνο κράτος που κόβει νόμισμα χωρίς αντιστοιχία με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν του. Αν αμφισβητηθεί το κύρος του δολλαρίου ως του εσχάτου συναλλακτικού μέσου, τέλειωσες. Γι' αυτό οι υβριστές που πουλάνε πετρέλαιο για Ευρώ (λ.χ. Saddam) πρέπει να δοκιμάζουν τη θεία νέμεση. Έναντι αυτής της νομισματικής προτεραιότητας, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί (ΟΗΕ, ΕΕ, ακόμη και ΝΑΤΟ!), είναι δευτερεύοντες. Η συνεργασία μαζί τους προαιρετική)

7) Αν δεν υπήρχε η 11η Σεπτεμβρίου, θα έπρεπε να την εφεύρουμε ("S' il n' existait pas d' 11 Septembre, il faudrait l' inventer", για να παραφράσω τον Βολταίρο)... (Τα σχέδια των "Γερακιών" περίμεναν στο ράφι για την κατάλληλη αφορμή. Και ούτως ή άλλως η 11η ευνοεί τις ρεπουμπλικανικές φοβίες. Αποστρέφει την προσοχή απ' την πτώση της οικονομίας. Καλλιεργεί το σωτήριο πατριωτικό image. Επαληθεύει την "Clash of Civilisations")
8) Μακάριοι οι πολεμοποιοί ("Πόλεμος πατήρ πάντων εστί": Στον Ηράκλειτο το γίγνεσθαι είναι ένας πόλεμος που διεξάγεται με ορισμένη κανονικότητα. Έτσι και στη Νέα Τάξη: Πρέπει να διεξάγονται πόλεμοι με ορισμένη κανονικότητα: 1991 Ιράκ, (1995 Βοσνία-Ερζεγοβίνη, 1998 Ιράκ- Σουδάν- Αφγανιστάν), 1999 Σερβία, 2001 Αφγανιστάν, 2003 Ιράκ. Πέρα από τις πολλές αναγκαίες, αλλά όχι επαρκείς αιτίες, παραμένει ο ένας αποχρών λόγος: Τα λόμπι των πολεμικών βιομηχανιών απαιτούν πολέμους σε τακτά χρονικά διαστήματα. Για να χρησιμοποιείται η σύγχρονη τεχνολογία, αλλά και να αγοράζεται υπό καθεστώς ανάγκης από τα "συμμαχικά" κράτη. Δεν έχει φθάσει η στιγμή που η οικονομία θα απελευθερωθεί απ' τον πόλεμο. Επιπλέον, πρέπει και να δοκιμάζονται σε κανονικές συνθήκες τα τελευταία μοντελάκια με θεατή όλον τον πλανήτη (από τον καιρό της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι, της επιτυχούς πρόβας με θεατή την "σύμμαχο" ΕΣΣΔ). Αλλά και να γίνουν κάποιες μακρινές χώρες (και- βεβαίως- η Γεωγραφία δεν είναι απαραίτητη για τον πλανητάρχη- θα την μάθη βομβαρδίζοντας), πυρηνικοί σκουπιδότοποι του πλανήτη, για απόβλητα που είναι πολύ ακριβό να αποθηκευθούν)

9) Φτιάξε τον κακό και ρίξτον στον γιαλό (Φτιάξε τον "bad guy". Θα σου χρησιμεύσει δυο φορές! Ένας δικτάτορας μπορεί να καταπιέσει το λαό του και να τον σύρει σε πόλεμο που σε συμφέρει (λ.χ. Saddam με Ιράν). Μπορεί να αποτελέσει ευνοικό συνομιλητή στην κατάλληλη στιγμή (Milosevic το 1995). Εκπαίδευσε τον τρομοκράτη και βλέπουμε (λ.χ. bin Laden εναντίον σοβιετικών). Κι όταν τον ξεζουμίσεις και δεν σου χρησιμεύει πια, επικαλείσαι τον ανθρωπισμό και τα δικαιώματα του λαού του, για να επέμβεις (λ.χ. Milosevic, Saddam). Μετά την ήττα του καλύτερα να τον αφήσεις, για να πλανιέται σαν απειλή, ώστε να επεκτείνεις την παρουσία και εκμετάλλευσή σου (λ.χ. Saddam, bin Laden). Κι άμα τελειώσει η διπλή χρησιμότητα, τότε μόνο τον ξεφορτώνεσαι και ψάχνεις άλλον.)

10) Ζήτα συγχώρεση απ' τους διπλωμάτες και τους δημοσιογράφους, μόνο αφού τους σκοτώσεις. (Σε κάθε πόλεμο που ανοίγεις από θέση ισχύος, πάντα να τεστάρεις μέχρι πού "σε παίρνει". Σήμερα βομβάρδισε την κινεζική πρεσβεία (Βελιγράδι 1999), αύριο τους Ρώσους διπλωμάτες (Ιράκ 2003). Το "sorry" έχει ελάχιστο πολιτικό κόστος. Οι στόχοι σου βέβαια είναι "αποκλειστικώς" στρατιωτικοί, πολιτικοί και οικονομικοί. Αλλά στις "παράπλευρες απώλειες" ένταξε και "ψυχολογικούς" στόχους με συμβολική σημασία: Μαιευτήρια. Γιατρούς. Και δημοσιογράφους. Μπορείς πάντα να τα φορτώσεις σ' έναν αποδιοπομπαίο τράγο, λ.χ. στις Μυστικές Υπηρεσίες που σου δωσαν λάθος χάρτη ή στον φαντάρο που ένιωσε απειλημένος κ.ο.κ.)

Και με τον Obama τι γίνεται; Η ταινία έχει καλό trailer. Είναι πιασάρικη, έχει και κοινωνικό προβληματισμό, γενικά είναι από αυτές που πάνε καλά στα Όσκαρ. Το θέμα είναι και αν θά 'χει happy ending! Προς το παρόν να πω ότι για μένα έχει μόνο σασπένς!...