W. (2008) (15 στα 20)

Οι Αγγλοσάξονες του φιλελεύθερου καπιταλιστικού Διαφωτισμού προπαγάνδιζαν το σύνθημα "private vice, public virtue". (Δηλαδή όσο εγωιστικά και αντι-χριστιανικά προωθήσεις το δικό σου ατομικό συμφέρον, τόσο θα προκύψει το καλύτερο για την δημόσια κατάσταση, μέσα σε μια κοινωνία και οικονομία δίχως παρεμβατισμό, που αφήνει τους "φυσικούς" νόμους της οικονομίας να κάνουν την δουλειά τους). Το νόημα της ταινίας με μια φράση θα την περιέγραφα αντιστρέφοντας το κλασικό αγγλοσαξονικό σλόγκαν. Δηλαδή "private virtue, public vice". Δηλαδή, όσο στην προσωπική σου ζωή προσπαθείς να διακατέχεσαι από ιδεώδη στην προκειμένη περίπτωση των σφηκών WASPs (White Anglo-Saxon Protestants) "χριστιανικά" και "ηθικά", τόσο άμα γίνεις υψηλόβαθμος πολιτικός και ασκήσεις πολιτική βάσει αυτών θα φέρεις τον όλεθρο για όλους! Ναι, η ταινία μας δείχνει έναν George W. Bush βασικά καλοπροαίρετο. Είναι reborn, έχει κάποιους σκοπούς, κάποια πιστεύω και αυτά προσπαθεί να προωθήσει. Βέβαια, πιθανόν με μια διαδικασία ίσως και ψεμμάτων που λέει στον εαυτό του, ή που έχει ήδη πει στον εαυτό του πριν αρχίσει να συλλογίζεται. Αν συλλογίζεται...Γενικώς, είναι μάλλον η αφέλεια, η βλακεία, η άγνοια κινδύνου που τον καθιστούν εγκληματία, κι όχι η κακή πρόθεση.
Κοιτάξτε, να το πω όσο γίνεται σύντομα, επειδή αυτή η ταινία πραγματικά δεν αξίζει να της αφιερώσω σεντόνι.
Στα καλά της ταινίας: Δεν δαιμονοποιεί τον Bush. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου. Όλοι ξέρουμε πόσο καταστροφική ήταν η οκταετία Bush. Τι θα κερδίζαμε από το να τον έχουμε ως σάκο του μποξ σε μία ταινία; Θα ήταν πολύ κοινότυπο, πολύ προβλέψιμο!...

Οι εικόνες που δείχνει η ταινία σε μεταφέρουν κάπως σε αυτήν την μέσα Αμερική, την βαθύτερη ενδοχώρα που ψηφίζει τους Ρεπουμπλικάνους. Είναι σημαντικό αυτό και σε βοηθά αρκετά να καταλάβεις την ψυχολογία όλων αυτών των πολυπληθών ψηφοφόρων του Bush. Δεν είναι αυτονόητο! Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες στις ταινίες, και το να δούμε και την μέσα Αμερική έχει το ενδιαφέρον του. Προσωπικά, αισθάνθηκα να καταδύομαι όντως σε αυτήν την αμερικάνικη ζωή στο Τέξας και αλλού, στους έρωτές τους, τα μεθύσια τους, τις γιορτές τους, τις συναναστροφές τους, τα σπίτια τους... Η ταινία μου έδωσε ένα γερό αίσθημα του being there... Γι' αυτό της βάζω αυτόν τον συγκριτικά μεγάλο βαθμό. Συν για την πολύ καλή κατά την γνώμη μου ερμηνεία του Josh Brolin, που μας έδωσε παραστατικότατα την αμηχανία και νευρικότητα της βλακείας!

Στα μείον (μάλλον μ' έχει επηρεάσει ο κουλτουρόσουπας...): Γελάς. Αλλά πολλές φορές δεν ξέρεις αν γελάς με τους μπουσισμούς και τα μαργαριτάρια του Προέδρου, ή αν γελάς με τις προχειρότητες και τους ερασιτεχνισμούς της σκηνοθεσίας του Oliver Stone. Πολλές φορές είναι γελοία η ίδια η ταινία και όχι το θέμα της.

Επίσης, υποτίθεται ότι η ταινία θα μας έκανε να καταλάβουμε καλύτερα τον George W. Bush, αλλά προσωπικά δεν έμαθα απολύτως τίποτα που δεν ήξερα ήδη. Η σχέση με τον πατέρα Bush, ήταν κατά την γνώμη μου σε ένα πολύ απλό επίπεδο...