The Curious Case of Benjamin Button (2008) (11 στα 20)

Με μία λέξη: Αμερικανιά!
Ξέρω ξέρω, είναι ισοπεδωτική αυτή η λέξη, που έχουμε συνηθίσει να την χρησιμοποιούμε υπέρ του δέοντος, αλλά μερικές φορές ταιριάζει. Εννοώ: Ατομοκρατία, βουλησιαρχία, υπαρξιακή φούσκα από το και καλά μεγαλείο της σύλληψης ως την ρηχότητα των καταστάσεων, που πραγματικά βλέπεις, απουσία πραγματικού ιστορικού και κοινωνικού προβληματισμού, όταν όλη η Ιστορία του 20ου αιώνα γίνεται χαζοχαρούμενο ντεκόρ.

Με δύο λέξεις: Forrest Gump.

Συν ότι η ερμηνεία του Brad Pitt ήταν επίπεδη. Η Banchett μου άρεσε εδώ, όπως μ' αρέσει πάντα, αλλά δεν είχε χημεία με τον Pitt, ούτε εδώ ούτε στο Babel. Το voice over εκνευριστικό, όντας ένα μόνο μεταξύ πολλών θλιβερών συμπτωμάτων. Για μία, -σε αντίθεση με την δική μου- πολύ σοβαρή και μη αφοριστική (όπως η δική μου) κριτική της ταινίας, με την οποία συμφωνώ απόλυτα, δείτε στον "Αναχωρητή" του Γιώργου Μπουκάτσα.

Revolutionary Road (2008) (19 στα 20)

Η ταινία είναι μια βαθύτατη και εναργέστατη ανατόμηση των σχέσεων. Τοποθετημένη στα μακρινά '50ς κι όμως τόσο διαχρονική και επίκαιρη, -φαντάζομαι ότι το μυθιστόρημα θα ήταν ακόμη πιο πρωτοποριακό σε εκείνη την εποχή.

Σε κάθε ζευγάρι το ζήτημα είναι η συγ-χώρηση. Να συγχωρέσεις σημαίνει να χωρέσεις μαζί με τον άλλο. Είναι ο συντονισμός, το φτιάξιμο ενός κοινού χώρου, και οι δύο να δουλέψουν προς τους ίδιους στόχους. Τι δεν δούλεψε; Η ταινία το δείχνει εκπληκτικά βήμα βήμα. Τόσο καλά που νομίζω ότι πάρα πολλά ζευγάρια μπορούν να βρουν σε αυτήν την ταινία στοιχεία από την δική τους ζωή.

************προειδοποίηση spoiler: Αποκαλύπτεται η πλοκή και το τέλος της **************************
Νομίζω ότι η ταινία εστιάζει κυρίως στην ανδρική αδράνεια και μη ανάληψη. Η Άπριλ (Κέιτ Γουίνσλετ) επενδύει πολύ πάνω στην κοινή ζωή με τον Φρανκ (Ντι Κάπριο). Αυτός φαίνεται εξ αρχής να μην βάζει τα όνειρά του στην κοινή ζωή τους. Δεν συμμερίζεται το όνειρο της Άπριλ για μια επιτυχία στην ηθοποιία. Όταν η σχέση είναι βαλτωμένη, αυτός ψάχνει την επιβεβαίωση εκτός σχέσης σε άλλη γυναίκα, με την οποία δεν έχει σχέση ισότιμη. Τι φταίει από την αρχή πιο πολύ το φανταζόμαστε, παρά το βλέπουμε. Παίζει αποφασιστικό ρόλο ο off χρόνος, όπως παρατηρεί ο kioy. Στο θέμα του Παρισιού o Φρανκ το παλεύει, το παλεύει αρκετά. Αλλά έρχεται αυτή η εγκυμοσύνη, που όπως ερμηνεύεται εκ των υστέρων πράγματι ήταν σαν ένας τρόπος του Φρανκ να ακυρώσει το σχέδιο. Πράγματι, φαίνεται σαν ο Φρανκ να μην μπορούσε να βρει άλλον τρόπον να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του, παρά μόνο "γκαστρώνοντας".

Ένα αποφασιστικό σημείο ήταν νομίζω όταν έρριξε και εντόπισε αντικειμενικοποιητικά το φταίξιμο στην Άπριλ. Της είπε αν νομίζει ότι χρειάζεται "ψυχιατρική υποστήριξη". Εκεί δεν ανέλαβε την κοινή ευθύνη ως ανήκων σε σχέση για μια κοινή αποτυχία, ή αλλαγή. Εκεί έρριξε το μπαλάκι ότι φταίει η άλλη που είναι "τρελή" και δεν ξέρει τι θέλει. Κι εκεί βέβαια φαίνεται ότι το Παρίσι δεν ήταν Η σωτηρία, ούτε leaving out. Για την Άπριλ ήταν "leaving/living in" (ποια η σωστή ορθογραφία;), ήταν μια νέα αρχή κάπου, όχι αυτοσκοπός ή απόδραση. Θα μπορούσε και στην Αμερική να γινόταν αυτό το ξεκίνημα. Αλλά όχι από την στιγμή που ο Φρανκ έβλεπε το θέμα απλώς στους όρους ότι η Άπριλ είναι μια τρελή που χρειάζεται "ψυχιατρική υποστήριξη".

Ο Φρανκ φαίνεται να έχει μια διαρκή ανωριμότητα, που είναι αρκετά χαρακτηριστικά αντρική. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ή και όλοι οι άντρες βρίσκονται στην θέση του Φρανκ ή ίσως αφορμώνται από την αφετηρία του Φρανκ, και μετά κάποιοι καταφέρνουν να αλλάξουν
μέσα από την σχέση, ενώ κάποιοι, πιθανόν οι περισσότεροι, όχι. Αυτήν την ανδρική ανωριμότητα στην αφετηρία τουλάχιστον, η ταινία την δείχνει πολύ καλά. Δείχνει καλά πώς μια γυναίκα τοποθετεί πολύ περισσότερη επένδυση στην εξέλιξη, το ξανανιώσιμο του άντρα, και μέσω αυτού στην εξέλιξη της σχέσης. Τελικά είναι μια ταινία που δείχνει περισσότερο την ανδρική αδυναμία και ανωριμότητα, με ρεαλιστικό πάντως τρόπο.

Η αδυναμία του Φρανκ να φτιάξει τον κοινό χώρο με την Άπριλ φαίνεται σε πολλές πολύ χαρακτηριστικές σκηνές. Ψάχνει για εύκολες και φτηνές επιβεβαιώσεις. Και στην αρχή με την γραμματέα. Αλλά κι όταν ομολογεί στην γυναίκα του ότι την απάτησε, το κάνει, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τίποτα, παρά μόνο να τονίσει ότι αυτός και καλά είναι ο άντρακλας, που θα έπρεπε και να τον επιθυμήσει η άλλη. Εξαιρετικά διεισδυτικά τα σχόλια της Άπριλ σ' αυτήν την σκηνή που του λέει "γιατί τώρα;", εννοώντας: "Γιατί μου το λες τώρα;". Σε ό,τι αφορά στο παιδί που φέρεται η Άπριλ να μην το θέλει, ο Φρανκ και πάλι εντοπίζει στην Άπριλ το φταίξιμο, χωρίς να αναλάβει αυτός την σχέση, αλλά μιλώντας με αφηρημένες ηθικές αρχές.

Και βέβαια, την αλήθεια την λέει ο τρελός, που μοιάζει με τους "σαλούς" της ορθόδοξης παράδοσης.
Και τελικά της λέει ότι δεν θέλει το παιδί, μόνο τότε που είναι η στιγμή που δεν έπρεπε να της το πει. Και την σπρώχνει στην απόφασή της. Και στην τελευταία σκηνή με το καλό αστικό πρωινό. Ο Φρανκ χωρίς καμιά ενσυναίσθηση. Είναι στην κοσμάρα του. Εκλαμβάνει την παραίτηση της Άπριλ σαν εκπλήρωση δήθεν της αρμονίας που έψαχναν. Είναι εξαιρετικά αμήχανος και μη αποφασιστικός, μη αναληπτικός της μοίρας του ζευγαριού.

Τελικά, χρειάζομαι να δω άλλη μία την ταινία για να καταλάβω την τελευταία σκηνή. Το ότι χαιρετά τα παιδιά κλίνει προς το ότι ήταν αυτοκτονία. Αλλά δεν είμαι σίγουρος. Μπορεί να ήταν και ατύχημα. Αλλά πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση ήταν μάλλον πράξη απελπισίας. Νομίζω ότι η Άπριλ μάλλον δεν έβλεπε το μέλλον της πιο μακριά με κάποιον άλλο άντρα/ οικογένεια/ σπιτικό. Νομίζω ότι είχε την ψυχολογία κάποιου που σκοτώνεται, που σκοτώνει την ζωή μέσα του. Τώρα αν ήθελε σίγουρα και την δική της ζωή να αυτοχειρήσει δεν είμαι σίγουρος. Αλλά ήταν μια πράξη μηδενιστική απότοκο αποκοπής της ελπίδας κι όχι κάποιου σχεδιασμού για το μέλλον.

Η Γουίνσλετ σε συγκλονιστική ερμηνεία. Ο Ντι Κάπριο στην καλύτερη ερμηνεία του που έχω δει έως τώρα, εξακολουθώ να μην έχω ακόμη πειστεί ότι πρόκειται για μεγάλο ηθοποιό, πάντως ταίριαξε στον ρόλο και εδώ "το είχε". Δεν βρίσκω "θεατρική" την ταινία. Η φωτογραφία της όντως ήταν εξαιρετική και είχε μια εξαιρετική αισθητικοποίηση της Αμερικής των '50ς. Εν κατακλείδι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

Comme les Autres (2008) (17 στα 20)

Υπόθεση

Ο Μανού, επιτυχημένος "παιδουλάς" παιδίατρος, επιθυμεί διακαώς να υιοθετήσει παιδί. Αυτό τον κάνει να συγκρουστεί με το κατεστημένο που δεν επιτρέπει υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, αλλά και να έρθει σε ρήξη με τον σύντροφό του Φιλίπ και το ζευγάρι χωρίζει. Ο Μανού συνεχίζει τον αγώνα και συναντά μια πιθανή υποψήφια μαμά στο πρόσωπο της Φίνα, μιας νεαρής φοιτήτριας από την Αργεντινή, που έχει πρόβλημα με την παραμονή της στην Γαλλία. Αυτό δεν είναι παρά η αρχή μιας οδύσσειας, με θέμα την δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Αξιολόγηση

Μια πολύ καλή ταινία! Προσωπικά είμαι υπέρ του γάμου ομοφυλόφιλων ζευγαριών και εναντίον της υιοθέτησης παιδιών από αυτά. Είναι βέβαια αυτό μια μεγάλη και όχι πάντα ασφαλής κουβέντα. Αλλά η ταινία πέτυχε να δω το θέμα με τα μάτια ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού, και αυτό είναι ένα μεγάλο της επίτευγμα! Και με πολύ ανάλαφρο, "leger" τρόπο, δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάει η ώρα, θίγει σημαντικότατα ζητήματα, προκαλεί προκαταλήψεις, μας κάνει να βλέπουμε θέματα με παρθένο μάτι, δείχνει τι καλείται να αντιμετωπίσει ένας ομοφυλόφιλος στην Γαλλία, πόσο μάλλον αλλού. Αν και αποτελεί έργο με δεδομένη εκ των προτέρων θέση, η δραματουργία και η εκδίπλωση διαφορετικών κοσμοειδώλων είναι πολύ πλούσια! Εξαιρετικός ο Lambert Wilson!

Απίστευτοι θάνατοι αλλοδαπών χωρίς λόγο!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλοί μυστήριοι θάνατοι και απόπειρες δολοφονίας στην Αθήνα. Ασφαλώς με μεγάλη οδύνη μάθαμε και για τον 21χρονο αστυνομικό που παλεύει για την ζωή του. Εδώ θα ήθελα να αντιγράψω κείμενα που μιλούν για απίστευτους θανάτους αλλοδαπών κοντά στην Πέτρου Ράλλη. Θα γίνει και μια σχετική διαδήλωση, οπότε στην περίπτωση που δεν το έχετε μάθει από αλλού, ήθελα να κάνω το ελάχιστο χρέος μου για την διάδοση της είδησης. Το κείμενο είναι από την Καθημερινή, αλλά υπάρχουν και σε άλλες εφημερίδες αντίστοιχα άρθρα, κατά την γνώμη μου μικρά σε σχέση με την σημασία των συμβάντων.

Αντιρατσιστική διαδήλωση μετά τον νέο θάνατο αλλοδαπού

Της Μαριας Δεληθαναση (Καθημερινή, βλέπε σύνδεσμο).

Αλλος ένας αλλοδαπός προστίθεται σε διάστημα μόλις δύο μηνών στον κατάλογο των θυμάτων έξω από το Tμήμα Αλλοδαπών της Π. Ράλλη, όπου υποβάλλονται οι αιτήσεις πολιτικού ασύλου. Μετά τον θάνατο του Πακιστανού Μοχάμεντ Ασράφ στις 27 Οκτωβρίου και τον βαρύ τραυματισμό στις 6 Δεκεμβρίου του Πακιστανού Μαζεχάρ Ικμπάλ, που ακόμη νοσηλεύεται σε ΜΕΘ, το περασμένο Σάββατο, σκοτώθηκε ο 30χρονος Μπανγκλαντεσιανός Χουσεΐν Ζαχιντούλ Τζαχανκίρ. Τα συμβάντα πυροδοτούν νέο μαζικό αντιρατσιστικό συλλαλητήριο την Κυριακή 11 Ιανουαρίου με τη συμμετοχή 35 οργανώσεων, μεταξύ των οποίων η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος της Κοινότητας Μπανγκλαντεσιανών κ. Μοχάμεντ Γκόλαμ Μάολα ξεκαθάρισε ότι «θέλουμε να κάνουμε μια ειρηνική διαδήλωση την Κυριακή και όποιος δεν θέλει να διαδηλώσει ειρηνικά να μην έρθει», ενώ ο κ. Θανάσης Κούρκουλας από την Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό» επισήμανε ότι «το άσυλο πρέπει να φύγει από την αστυνομία και να περάσει στη δικαιοδοσία άλλης υπηρεσίας του υπ. Εσωτερικών».

Παρεπόμενο της προβληματικής πολιτικής παροχής ασύλου και της αναποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής είναι όσα συμβαίνουν στην Π. Ράλλη, κατά τον συντονιστή της νομικής υπηρεσίας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες κ. Σπύρο Κουλοχέρη. Η αίτηση για πολιτικό άσυλο έχει αναδειχθεί σε μοναδική λύση προσωρινής νομιμότητας για χιλιάδες αλλοδαπούς, αφού ο μεταναστευτικός νόμος δεν προσφέρει εναλλακτικές διόδους. Την ίδια στιγμή, προσπαθώντας οι αστυνομικοί να αποφύγουν αιτήσεις από αλλοδαπούς που δεν φαίνεται κατ’ αρχήν να δικαιούνται άσυλο, ατύπως εξαιρούν από τη διαδικασία Πακιστανούς και Μπανγκλαντεσιανούς. Ομως, σημειώνει ο κ. Κουλοχέρης, ο κίνδυνος δίωξης είναι ατομικός και ουδείς μπορεί να προκαταλαμβάνει ποιος δικαιούται πρόσβαση στη διαδικασία και ποιος όχι.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που εύστοχα περιγράφει ο Συνήγορος του Πολίτη ως «προβληματικές και εν πολλοίς παράτυπες πρακτικές και διαδικασίες που εντάσσονται σε ένα πλέγμα δομικών δυσλειτουργιών, οι οποίες παρ’ όλο που έχει παρέλθει σχεδόν μία δεκαπενταετία μαζικών εισροών αλλοδαπών στη χώρα μας, συνεχίζουν να εκδηλώνονται στη διαδικασία χορήγησης πολιτικού ασύλου». Οι πρακτικές αυτές εκδηλώνονται με 60 συνεντεύξεις-παρωδία ημερησίως, με την επιλογή «με το μάτι» των 300 που κάθε Σάββατο αποκτούν πρόσβαση στη διαδικασία, με την πώληση του «δικαιώματος» πρόσβασης στη διαδικασία αντί 800-1.000 ευρώ από δικηγόρους, με την παράδοση από τις αρχές της πολυπόθητης ροζ κάρτας μαζί με την πρώτη απορριπτική απόφαση χωρίς να ενημερώνεται ο αλλοδαπός ότι αν δεν ασκήσει άμεσα προσφυγή, η κάρτα είναι άχρηστη.

***

Ακολουθεί μέρος κειμένου από το indy.gr . Πατώντας τον σύνδεσμο, μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε όλο το κείμενο. Βλέπε και άλλο άρθρο εδώ

Από τη συνέντευξη τύπου για τον νεκρό μετανάστη κοντά στο αλλοδαπών

Ο Χουσείν Ζαχιντούλ Τζαχανγκίρ, νεκρός στο «δολοφονικό ρέμα» κοντά στο «Αλλοδαπών» στην Πέτρου Ράλλη, τα ξημερώματα του Σαββάτου 3/1/2009.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα Τετάρτη 7/1/2009, στις 11 π.μ. στην ΕΣΗΕΑ, δόθηκε Συνέντευξη τύπου από αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις και κοινωνικούς φορείς που καλούν στο Αντιρατσιστικό Συλλαλητήριο της Κυριακής 11/1, στις 2 μ.μ. στην Πλατεία Ομονοίας, για την καταδίκη της απάνθρωπης πολιτικής ασύλου του ΥΠ.ΕΣ. και της ρατσοιστικής βίας της ΕΛ.ΑΣ. που οδηγούν σε εξακολουθητικούς θανάτους και τραυματισμούς αιτούντων άσυλο στο Τμήμα Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, όπως του άτυχου Μπαγκλαντεσιανού Χουσειν Ζαχιντουλ.

Στη Συνέντευξη Τύπου μίλησε μεταξύ άλλων:

Ο Μοχάμεντ Γκόλαμ Μάολα, πρόεδρος της Κοινότητας Μπαγκλαντεσιανών στην Ελλάδα: Κατήγγειλε ότι τα ξημερώματα του Σαββάτου 3 Ιανουαρίου, ο συμπατριώτης του Χουσεΐν-Ζαχιντούλ Τζαχανγκίρ που είχε πάει στο Τμήμα Αλλοδαπών για να καταφέρει να πάρει το «μαγικό χαρτάκι» για ραντεβού κατάθεσης αίτησης Ασύλου σκοτώθηκε πέφτοντας σε ρέμα κοντά στο Τμήμα. Μετέφερε καταγγελίες συμπατριωτών του που βρίσκονταν εκείνη τώρα στην ουρά πολλών εκατοντάδων ανθρώπων ότι αστυνομικοί χτύπησαν με κλομπ και κατεδίωξαν το πλήθος αδιακρίτως για να απωθήσουν τις ουρές, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τραυματισμοί, ο κόσμος να τρέχει για να σωθεί και να δημιουργηθεί πανικός. Είπε ότι ο Χουσεΐν έπεσε στο ίδιο ακριβώς ρέμα που σκοτώθηκε ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ (27/10/2008) και τραυματίστηκε βαριά ο Πακιστανός Μαζεχάρ Ικμπάλ (6/12/2008) που νοσηλεύεται μέχρι τώρα στη ΜΕΘ της Νίκαιας σε κωματώδη κατάσταση και ανέφερε ότι οι συνθήκες θανάτου τους ήταν παρόμοιες. Ευχαρίστησε ειρωνικά τον κ. Παυλόπουλο για το θάνατο του συμπατριώτη του, που τον χαρακτήρισε ως το πρώτο «δώρο» του ΥΠ.ΕΣ. στους μετανάστες για την καινούρια χρονιά, αφού επεσήμανε ότι η πολιτική ασύλου που ακολουθεί το Υπουργείο είναι απαράδεκτη και η συμπεριφορά ανδρών της ΕΛ.ΑΣ. απέναντι στους αιτούντες άσυλο βάρβαρη και ρατσιστική. Ζήτησε πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης όπως και των προηγούμενων θανάτων προσφύγων έξω από το αλλοδαπών, και αξίωσε ριζική αλλαγή της πολιτικής ασύλου και τιμωρία όλων των υπευθύνων. Κάλεσε τέλος κάθε έλληνα και μετανάστη να συμμετάσχει στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο της Κυριακής 11/1 μαζί με τη Μαγκλαντεσιανή Κοινότητα.
[...]

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Όπως πιθανόν να ξέρετε, έχει συμβεί κάτι πολύ συνταρακτικό, νομίζω εξίσου συνταρακτικό με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Επιτέθηκαν πριν τα Χριστούγεννα με βιτριόλι σε συνδικαλίστρια καθαρίστρια μετανάστρια από την Βουλγαρία, την κα Κωνσταντίνα Κούνεβα. Πιθανόν το έγκλημα αυτό να συνδέεται με θέληση εργοδοτικής μαφίας να σιγάσει την συνδικαλιστική δράση της κυρίας Κούνεβα. Η γυναίκα έχει επιζήσει, πιθανόν αντίθετα προς τις προθέσεις των επίδοξων δολοφόνων της, αλλά από όσα διάβασα έχει χάσει την όραση από το ένα μάτι και έχει τρομακτικά εγκαύματα και μόνιμες βλάβες. Έχει ένα παιδί στο σχολείο και μια μητέρα. Επειδή η κυρία Κωνσταντίνα συντηρούσε με τον πενιχρό μισθό των κάτω από 600 Ευρώ της και τα δύο άλλα πρόσωπα, νομίζω πως πρέπει να τους βοηθήσουμε. Στις παρακάτω διευθύνσεις υπάρχει και o τραπεζικός της λογαριασμός.

http://indy.gr/newswire/epeigon-oikonomik-enis3c7ysi-gia-tin-syndikalistria-konstantina-koyneba

http://krotkaya.wordpress.com/2008/12/27/xmas08/

Ομολογώ ότι δεν έχω ψάξει παραπέρα το ζήτημα. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να ψάξουμε πολύ αυτό το ζήτημα, το οποίο τα μήντια επιχειρούν να συγκαλύψουν, και να αντιδράσουμε εξίσου όσο και στην περίπτωση του Αλέξανδρου. Και να βοηθήσουμε την οικογένεια της Κωνσταντίνας. Προσωπικά, αυτή η ιστορία μου έχει προκαλέσει μια απέραντη ντροπή που είμαι Έλληνας...

Καταμέτρηση ψήφων: RAF και Bush

Ήρθε η ώρα της καταμέτρησης ψήφων σχετικά με δύο οργανώσεις, που οι οπαδοί τους τις θεωρούν απελευθερωτικές/δημοκρατικές, ενώ οι αντίπαλοί τους τρομοκρατικές. Ο λόγος αφενός για την Φράξια Κόκκινος Στρατός- RAF, την δράση της οποίας διαπραγματεύεται η ταινία Der Baader-Meinhof Komplex, και αφετέρου για την κλίκα γύρω από τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ George W. Bush, που την διαπραγματεύεται η ταινία του Oliver Stone W.

Λοιπόν, στην ψηφοφορία για το πώς θεωρείτε κατά την γνώμη σας ότι είναι η ταινία "Το Σύμπλεγμα Baader-Meinhof" έλαβαν επί 13 ψήφων:

1) Επικίνδυνα άτολμη, σχετικά απολίτικη: 9
2) Μια κατά το δυνατόν αντικειμενική θεώρηση: 4
3) Ειλικρινής προσπάθεια ισορροπίας όλων των απόψεων: 3
4) Από 1 ψήφο οι επιλογές Μια ύπουλα καθεστωτική θέση-δυσφήμηση της RAF/
Μια συμπαθούσα προς RAF άποψη/ Τραγελαφική σύγχυση/ και Απλά, μια πολύ όμορφη ταινία.
8) Μαυρίστηκε το: Μια νεοφιλελεύθερη ανάγνωση.

Αξιοσημείωτα: Η μεγάλη πλειοψηφία των pollωθέντων αποκόμισε την άποψη ότι η ταινία ήταν επικίνδυνα άτολμη και σχετικά απολίτικη. Είναι πεντακάθαρο ότι σ' αυτήν την άποψη συγκλίνουν οι περισσότεροι και χαίρομαι γιατί αυτή ακριβώς είναι και η δική μου άποψη, που την υποστήριξα στην ανάρτησή μου. Προσωπικά, δεν περίμενα ότι μια τέτοια πλειοψηφία θα είχε την ίδια γνώμη με μένα. Αλλά φαίνεται ότι οι περισσότεροι μείναμε λίγο πολύ με την ίδια εντύπωση, κι έτσι το άρθρο μου απλά κόμιζε γλάυκα εις Αθήνας, ή κόμιζε μολότοφ εις Εξάρχεια, για να κάνω ένα επαναστατικό update της έκφρασης. Από κει και πέρα, μου άρεσε επίσης το γεγονός ότι υπήρχε μια σχετική ποικιλία απόψεων. Η άποψη ότι η ταινία είναι κατά το δυνατόν αντικειμενική πήρε 4 ψήφους, και 1 ψήφο ότι η ταινία είναι απλά πολύ όμορφη. Οπότε υπήρξαν κι αρκετοί που μείνανε με μια σφαιρικώς θετική εντύπωση απ' την ταινία. Ενώ από μία ψήφο πήραν κι όλες οι άλλες απόψεις, ακραία αντιτιθέμενες μεταξύ τους, που σημαίνει ότι όντως η ταινία διέθετε μια πολυσημία, και η ψηφοφορία που έβαλα είχε τον λόγο της. Τέλος, κανείς δεν είδε "νεοφιλελεύθερη ανάγνωση" στην ταινία, ομολογώ ότι ήταν μια σουρεαλιστική και πομπώδης πινελιά αυτή η έκφρασή μου.

Πάμε τώρα στον έτερο τρομοκράτη, που άσκησε την τρομοκρατία της βλακείας, ήτοι τον W. Το θέμα ήταν η οπτική του Oliver Stone και το κατά πόσο πετυχαίνει να είναι ακριβοδίκαιος στην αντιμετώπιση αυτών των λεπτών ζητημάτων.
Επί 9 ψήφων έλαβαν:
1) Μια βαθύτερη κριτική θα την ήθελα: 4
2) Από 2 οι επιλογές: Βοηθά να καταλάβουμε το background του/ Τον δείχνει ακριβώς όσο βλάκας είναι/ Μ'αρέσει που δεν τον δαιμονοποιεί.
5) Από 1 ψήφο οι επιλογές: Τον εξωραίζει- σχεδόν αθωώνει/ Είναι προβοκάτσια για την σπίλωσή του/ Τον δείχνει πιο βλάκα απ' ό,τι είναι.
8) Μαυρίστηκε το: Τον δείχνει λιγότερο βλάκα απ' ό,τι είναι.

Με λίγα λόγια ένα είναι το σίγουρο. Ότι ο πραγματικός Bush δεν είναι πιο βλάκας απ' ό,τι τον δείχνει η ταινία. Από κει και πέρα, η πλειοψηφία θα ήθελε μια βαθύτερη κριτική, με λίγα λόγια δεν πείστηκε από την απόφαση του σκηνοθέτη να χειριστεί με τέτοιο τρόπο το θέμα του, ούτε από το κείμενό μου, που βασικά υποστήριξε αυτήν την επιλογή. Μετά έλαβαν ψήφους όλες οι αντιτιθέμενες μεταξύ τους απόψεις, που δείχνει ότι κι εδώ όντως υπήρχε ζήτημα και πολυσημία, κι η ψηφοφορία είχε το νόημά της. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Να πω μόνο ότι ο George W. Bush άφησε πίσω του ένα πολύ πικρό πάρθιο βέλος/ κύκνειο άσμα. Τον πόλεμο στην Γάζα, που αυτές τις μέρες όλοι βλέπουμε απ' τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες/ υπολογιστές μας. Και που πιθανολογείται ότι συνέβη σ' αυτήν την εποχή, ακριβώς επειδή έχουμε μεσοδιάστημα μέχρι να αναλάβει την εξουσία ο Obama. Ασφαλώς και δεν είναι αυτό ο μόνος λόγος, υπάρχουν και εκλογές στο Ισραήλ τον Φεβρουάριο, υπάρχει και όλη η θέληση για την εξουδετέρωση της Χαμάς, η οποία θέληση έχει υπόβαθρο και προϊστορία, κάποιοι μπορεί να πούνε ότι κι η Χαμάς έρριξε λάδι στην φωτιά (προσωπικά δεν θα μεγιστοποιούσα αυτόν τον παράγοντα). Το σίγουρο είναι ότι τελικά όντως δεν είναι η βλακεία αυτή που κρίνει τα ζητήματα διεθνούς γεωπολιτικής, αλλά ο ψυχρός και "έξυπνος" υπολογισμός. ("Έξυπνος" εντός εισαγωγικών, και για να θυμίζει τα "έξυπνα" όπλα, που χρησιμοποιούνται σε ανάλογες περιπτώσεις, στην Γάζα φρικαλέες βόμβες φωσφόρου, και για να θυμόμαστε ότι αυτού του είδους η "εξυπνάδα" συνήθως δεν είναι σοφή...).