The Curious Case of Benjamin Button (2008) (11 στα 20)

Με μία λέξη: Αμερικανιά!
Ξέρω ξέρω, είναι ισοπεδωτική αυτή η λέξη, που έχουμε συνηθίσει να την χρησιμοποιούμε υπέρ του δέοντος, αλλά μερικές φορές ταιριάζει. Εννοώ: Ατομοκρατία, βουλησιαρχία, υπαρξιακή φούσκα από το και καλά μεγαλείο της σύλληψης ως την ρηχότητα των καταστάσεων, που πραγματικά βλέπεις, απουσία πραγματικού ιστορικού και κοινωνικού προβληματισμού, όταν όλη η Ιστορία του 20ου αιώνα γίνεται χαζοχαρούμενο ντεκόρ.

Με δύο λέξεις: Forrest Gump.

Συν ότι η ερμηνεία του Brad Pitt ήταν επίπεδη. Η Banchett μου άρεσε εδώ, όπως μ' αρέσει πάντα, αλλά δεν είχε χημεία με τον Pitt, ούτε εδώ ούτε στο Babel. Το voice over εκνευριστικό, όντας ένα μόνο μεταξύ πολλών θλιβερών συμπτωμάτων. Για μία, -σε αντίθεση με την δική μου- πολύ σοβαρή και μη αφοριστική (όπως η δική μου) κριτική της ταινίας, με την οποία συμφωνώ απόλυτα, δείτε στον "Αναχωρητή" του Γιώργου Μπουκάτσα.

Revolutionary Road (2008) (19 στα 20)

Η ταινία είναι μια βαθύτατη και εναργέστατη ανατόμηση των σχέσεων. Τοποθετημένη στα μακρινά '50ς κι όμως τόσο διαχρονική και επίκαιρη, -φαντάζομαι ότι το μυθιστόρημα θα ήταν ακόμη πιο πρωτοποριακό σε εκείνη την εποχή.

Σε κάθε ζευγάρι το ζήτημα είναι η συγ-χώρηση. Να συγχωρέσεις σημαίνει να χωρέσεις μαζί με τον άλλο. Είναι ο συντονισμός, το φτιάξιμο ενός κοινού χώρου, και οι δύο να δουλέψουν προς τους ίδιους στόχους. Τι δεν δούλεψε; Η ταινία το δείχνει εκπληκτικά βήμα βήμα. Τόσο καλά που νομίζω ότι πάρα πολλά ζευγάρια μπορούν να βρουν σε αυτήν την ταινία στοιχεία από την δική τους ζωή.

************προειδοποίηση spoiler: Αποκαλύπτεται η πλοκή και το τέλος της **************************
Νομίζω ότι η ταινία εστιάζει κυρίως στην ανδρική αδράνεια και μη ανάληψη. Η Άπριλ (Κέιτ Γουίνσλετ) επενδύει πολύ πάνω στην κοινή ζωή με τον Φρανκ (Ντι Κάπριο). Αυτός φαίνεται εξ αρχής να μην βάζει τα όνειρά του στην κοινή ζωή τους. Δεν συμμερίζεται το όνειρο της Άπριλ για μια επιτυχία στην ηθοποιία. Όταν η σχέση είναι βαλτωμένη, αυτός ψάχνει την επιβεβαίωση εκτός σχέσης σε άλλη γυναίκα, με την οποία δεν έχει σχέση ισότιμη. Τι φταίει από την αρχή πιο πολύ το φανταζόμαστε, παρά το βλέπουμε. Παίζει αποφασιστικό ρόλο ο off χρόνος, όπως παρατηρεί ο kioy. Στο θέμα του Παρισιού o Φρανκ το παλεύει, το παλεύει αρκετά. Αλλά έρχεται αυτή η εγκυμοσύνη, που όπως ερμηνεύεται εκ των υστέρων πράγματι ήταν σαν ένας τρόπος του Φρανκ να ακυρώσει το σχέδιο. Πράγματι, φαίνεται σαν ο Φρανκ να μην μπορούσε να βρει άλλον τρόπον να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του, παρά μόνο "γκαστρώνοντας".

Ένα αποφασιστικό σημείο ήταν νομίζω όταν έρριξε και εντόπισε αντικειμενικοποιητικά το φταίξιμο στην Άπριλ. Της είπε αν νομίζει ότι χρειάζεται "ψυχιατρική υποστήριξη". Εκεί δεν ανέλαβε την κοινή ευθύνη ως ανήκων σε σχέση για μια κοινή αποτυχία, ή αλλαγή. Εκεί έρριξε το μπαλάκι ότι φταίει η άλλη που είναι "τρελή" και δεν ξέρει τι θέλει. Κι εκεί βέβαια φαίνεται ότι το Παρίσι δεν ήταν Η σωτηρία, ούτε leaving out. Για την Άπριλ ήταν "leaving/living in" (ποια η σωστή ορθογραφία;), ήταν μια νέα αρχή κάπου, όχι αυτοσκοπός ή απόδραση. Θα μπορούσε και στην Αμερική να γινόταν αυτό το ξεκίνημα. Αλλά όχι από την στιγμή που ο Φρανκ έβλεπε το θέμα απλώς στους όρους ότι η Άπριλ είναι μια τρελή που χρειάζεται "ψυχιατρική υποστήριξη".

Ο Φρανκ φαίνεται να έχει μια διαρκή ανωριμότητα, που είναι αρκετά χαρακτηριστικά αντρική. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ή και όλοι οι άντρες βρίσκονται στην θέση του Φρανκ ή ίσως αφορμώνται από την αφετηρία του Φρανκ, και μετά κάποιοι καταφέρνουν να αλλάξουν
μέσα από την σχέση, ενώ κάποιοι, πιθανόν οι περισσότεροι, όχι. Αυτήν την ανδρική ανωριμότητα στην αφετηρία τουλάχιστον, η ταινία την δείχνει πολύ καλά. Δείχνει καλά πώς μια γυναίκα τοποθετεί πολύ περισσότερη επένδυση στην εξέλιξη, το ξανανιώσιμο του άντρα, και μέσω αυτού στην εξέλιξη της σχέσης. Τελικά είναι μια ταινία που δείχνει περισσότερο την ανδρική αδυναμία και ανωριμότητα, με ρεαλιστικό πάντως τρόπο.

Η αδυναμία του Φρανκ να φτιάξει τον κοινό χώρο με την Άπριλ φαίνεται σε πολλές πολύ χαρακτηριστικές σκηνές. Ψάχνει για εύκολες και φτηνές επιβεβαιώσεις. Και στην αρχή με την γραμματέα. Αλλά κι όταν ομολογεί στην γυναίκα του ότι την απάτησε, το κάνει, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τίποτα, παρά μόνο να τονίσει ότι αυτός και καλά είναι ο άντρακλας, που θα έπρεπε και να τον επιθυμήσει η άλλη. Εξαιρετικά διεισδυτικά τα σχόλια της Άπριλ σ' αυτήν την σκηνή που του λέει "γιατί τώρα;", εννοώντας: "Γιατί μου το λες τώρα;". Σε ό,τι αφορά στο παιδί που φέρεται η Άπριλ να μην το θέλει, ο Φρανκ και πάλι εντοπίζει στην Άπριλ το φταίξιμο, χωρίς να αναλάβει αυτός την σχέση, αλλά μιλώντας με αφηρημένες ηθικές αρχές.

Και βέβαια, την αλήθεια την λέει ο τρελός, που μοιάζει με τους "σαλούς" της ορθόδοξης παράδοσης.
Και τελικά της λέει ότι δεν θέλει το παιδί, μόνο τότε που είναι η στιγμή που δεν έπρεπε να της το πει. Και την σπρώχνει στην απόφασή της. Και στην τελευταία σκηνή με το καλό αστικό πρωινό. Ο Φρανκ χωρίς καμιά ενσυναίσθηση. Είναι στην κοσμάρα του. Εκλαμβάνει την παραίτηση της Άπριλ σαν εκπλήρωση δήθεν της αρμονίας που έψαχναν. Είναι εξαιρετικά αμήχανος και μη αποφασιστικός, μη αναληπτικός της μοίρας του ζευγαριού.

Τελικά, χρειάζομαι να δω άλλη μία την ταινία για να καταλάβω την τελευταία σκηνή. Το ότι χαιρετά τα παιδιά κλίνει προς το ότι ήταν αυτοκτονία. Αλλά δεν είμαι σίγουρος. Μπορεί να ήταν και ατύχημα. Αλλά πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση ήταν μάλλον πράξη απελπισίας. Νομίζω ότι η Άπριλ μάλλον δεν έβλεπε το μέλλον της πιο μακριά με κάποιον άλλο άντρα/ οικογένεια/ σπιτικό. Νομίζω ότι είχε την ψυχολογία κάποιου που σκοτώνεται, που σκοτώνει την ζωή μέσα του. Τώρα αν ήθελε σίγουρα και την δική της ζωή να αυτοχειρήσει δεν είμαι σίγουρος. Αλλά ήταν μια πράξη μηδενιστική απότοκο αποκοπής της ελπίδας κι όχι κάποιου σχεδιασμού για το μέλλον.

Η Γουίνσλετ σε συγκλονιστική ερμηνεία. Ο Ντι Κάπριο στην καλύτερη ερμηνεία του που έχω δει έως τώρα, εξακολουθώ να μην έχω ακόμη πειστεί ότι πρόκειται για μεγάλο ηθοποιό, πάντως ταίριαξε στον ρόλο και εδώ "το είχε". Δεν βρίσκω "θεατρική" την ταινία. Η φωτογραφία της όντως ήταν εξαιρετική και είχε μια εξαιρετική αισθητικοποίηση της Αμερικής των '50ς. Εν κατακλείδι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

Comme les Autres (2008) (17 στα 20)

Υπόθεση

Ο Μανού, επιτυχημένος "παιδουλάς" παιδίατρος, επιθυμεί διακαώς να υιοθετήσει παιδί. Αυτό τον κάνει να συγκρουστεί με το κατεστημένο που δεν επιτρέπει υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, αλλά και να έρθει σε ρήξη με τον σύντροφό του Φιλίπ και το ζευγάρι χωρίζει. Ο Μανού συνεχίζει τον αγώνα και συναντά μια πιθανή υποψήφια μαμά στο πρόσωπο της Φίνα, μιας νεαρής φοιτήτριας από την Αργεντινή, που έχει πρόβλημα με την παραμονή της στην Γαλλία. Αυτό δεν είναι παρά η αρχή μιας οδύσσειας, με θέμα την δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Αξιολόγηση

Μια πολύ καλή ταινία! Προσωπικά είμαι υπέρ του γάμου ομοφυλόφιλων ζευγαριών και εναντίον της υιοθέτησης παιδιών από αυτά. Είναι βέβαια αυτό μια μεγάλη και όχι πάντα ασφαλής κουβέντα. Αλλά η ταινία πέτυχε να δω το θέμα με τα μάτια ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού, και αυτό είναι ένα μεγάλο της επίτευγμα! Και με πολύ ανάλαφρο, "leger" τρόπο, δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάει η ώρα, θίγει σημαντικότατα ζητήματα, προκαλεί προκαταλήψεις, μας κάνει να βλέπουμε θέματα με παρθένο μάτι, δείχνει τι καλείται να αντιμετωπίσει ένας ομοφυλόφιλος στην Γαλλία, πόσο μάλλον αλλού. Αν και αποτελεί έργο με δεδομένη εκ των προτέρων θέση, η δραματουργία και η εκδίπλωση διαφορετικών κοσμοειδώλων είναι πολύ πλούσια! Εξαιρετικός ο Lambert Wilson!

Απίστευτοι θάνατοι αλλοδαπών χωρίς λόγο!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλοί μυστήριοι θάνατοι και απόπειρες δολοφονίας στην Αθήνα. Ασφαλώς με μεγάλη οδύνη μάθαμε και για τον 21χρονο αστυνομικό που παλεύει για την ζωή του. Εδώ θα ήθελα να αντιγράψω κείμενα που μιλούν για απίστευτους θανάτους αλλοδαπών κοντά στην Πέτρου Ράλλη. Θα γίνει και μια σχετική διαδήλωση, οπότε στην περίπτωση που δεν το έχετε μάθει από αλλού, ήθελα να κάνω το ελάχιστο χρέος μου για την διάδοση της είδησης. Το κείμενο είναι από την Καθημερινή, αλλά υπάρχουν και σε άλλες εφημερίδες αντίστοιχα άρθρα, κατά την γνώμη μου μικρά σε σχέση με την σημασία των συμβάντων.

Αντιρατσιστική διαδήλωση μετά τον νέο θάνατο αλλοδαπού

Της Μαριας Δεληθαναση (Καθημερινή, βλέπε σύνδεσμο).

Αλλος ένας αλλοδαπός προστίθεται σε διάστημα μόλις δύο μηνών στον κατάλογο των θυμάτων έξω από το Tμήμα Αλλοδαπών της Π. Ράλλη, όπου υποβάλλονται οι αιτήσεις πολιτικού ασύλου. Μετά τον θάνατο του Πακιστανού Μοχάμεντ Ασράφ στις 27 Οκτωβρίου και τον βαρύ τραυματισμό στις 6 Δεκεμβρίου του Πακιστανού Μαζεχάρ Ικμπάλ, που ακόμη νοσηλεύεται σε ΜΕΘ, το περασμένο Σάββατο, σκοτώθηκε ο 30χρονος Μπανγκλαντεσιανός Χουσεΐν Ζαχιντούλ Τζαχανκίρ. Τα συμβάντα πυροδοτούν νέο μαζικό αντιρατσιστικό συλλαλητήριο την Κυριακή 11 Ιανουαρίου με τη συμμετοχή 35 οργανώσεων, μεταξύ των οποίων η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος της Κοινότητας Μπανγκλαντεσιανών κ. Μοχάμεντ Γκόλαμ Μάολα ξεκαθάρισε ότι «θέλουμε να κάνουμε μια ειρηνική διαδήλωση την Κυριακή και όποιος δεν θέλει να διαδηλώσει ειρηνικά να μην έρθει», ενώ ο κ. Θανάσης Κούρκουλας από την Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό» επισήμανε ότι «το άσυλο πρέπει να φύγει από την αστυνομία και να περάσει στη δικαιοδοσία άλλης υπηρεσίας του υπ. Εσωτερικών».

Παρεπόμενο της προβληματικής πολιτικής παροχής ασύλου και της αναποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής είναι όσα συμβαίνουν στην Π. Ράλλη, κατά τον συντονιστή της νομικής υπηρεσίας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες κ. Σπύρο Κουλοχέρη. Η αίτηση για πολιτικό άσυλο έχει αναδειχθεί σε μοναδική λύση προσωρινής νομιμότητας για χιλιάδες αλλοδαπούς, αφού ο μεταναστευτικός νόμος δεν προσφέρει εναλλακτικές διόδους. Την ίδια στιγμή, προσπαθώντας οι αστυνομικοί να αποφύγουν αιτήσεις από αλλοδαπούς που δεν φαίνεται κατ’ αρχήν να δικαιούνται άσυλο, ατύπως εξαιρούν από τη διαδικασία Πακιστανούς και Μπανγκλαντεσιανούς. Ομως, σημειώνει ο κ. Κουλοχέρης, ο κίνδυνος δίωξης είναι ατομικός και ουδείς μπορεί να προκαταλαμβάνει ποιος δικαιούται πρόσβαση στη διαδικασία και ποιος όχι.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που εύστοχα περιγράφει ο Συνήγορος του Πολίτη ως «προβληματικές και εν πολλοίς παράτυπες πρακτικές και διαδικασίες που εντάσσονται σε ένα πλέγμα δομικών δυσλειτουργιών, οι οποίες παρ’ όλο που έχει παρέλθει σχεδόν μία δεκαπενταετία μαζικών εισροών αλλοδαπών στη χώρα μας, συνεχίζουν να εκδηλώνονται στη διαδικασία χορήγησης πολιτικού ασύλου». Οι πρακτικές αυτές εκδηλώνονται με 60 συνεντεύξεις-παρωδία ημερησίως, με την επιλογή «με το μάτι» των 300 που κάθε Σάββατο αποκτούν πρόσβαση στη διαδικασία, με την πώληση του «δικαιώματος» πρόσβασης στη διαδικασία αντί 800-1.000 ευρώ από δικηγόρους, με την παράδοση από τις αρχές της πολυπόθητης ροζ κάρτας μαζί με την πρώτη απορριπτική απόφαση χωρίς να ενημερώνεται ο αλλοδαπός ότι αν δεν ασκήσει άμεσα προσφυγή, η κάρτα είναι άχρηστη.

***

Ακολουθεί μέρος κειμένου από το indy.gr . Πατώντας τον σύνδεσμο, μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε όλο το κείμενο. Βλέπε και άλλο άρθρο εδώ

Από τη συνέντευξη τύπου για τον νεκρό μετανάστη κοντά στο αλλοδαπών

Ο Χουσείν Ζαχιντούλ Τζαχανγκίρ, νεκρός στο «δολοφονικό ρέμα» κοντά στο «Αλλοδαπών» στην Πέτρου Ράλλη, τα ξημερώματα του Σαββάτου 3/1/2009.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα Τετάρτη 7/1/2009, στις 11 π.μ. στην ΕΣΗΕΑ, δόθηκε Συνέντευξη τύπου από αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις και κοινωνικούς φορείς που καλούν στο Αντιρατσιστικό Συλλαλητήριο της Κυριακής 11/1, στις 2 μ.μ. στην Πλατεία Ομονοίας, για την καταδίκη της απάνθρωπης πολιτικής ασύλου του ΥΠ.ΕΣ. και της ρατσοιστικής βίας της ΕΛ.ΑΣ. που οδηγούν σε εξακολουθητικούς θανάτους και τραυματισμούς αιτούντων άσυλο στο Τμήμα Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, όπως του άτυχου Μπαγκλαντεσιανού Χουσειν Ζαχιντουλ.

Στη Συνέντευξη Τύπου μίλησε μεταξύ άλλων:

Ο Μοχάμεντ Γκόλαμ Μάολα, πρόεδρος της Κοινότητας Μπαγκλαντεσιανών στην Ελλάδα: Κατήγγειλε ότι τα ξημερώματα του Σαββάτου 3 Ιανουαρίου, ο συμπατριώτης του Χουσεΐν-Ζαχιντούλ Τζαχανγκίρ που είχε πάει στο Τμήμα Αλλοδαπών για να καταφέρει να πάρει το «μαγικό χαρτάκι» για ραντεβού κατάθεσης αίτησης Ασύλου σκοτώθηκε πέφτοντας σε ρέμα κοντά στο Τμήμα. Μετέφερε καταγγελίες συμπατριωτών του που βρίσκονταν εκείνη τώρα στην ουρά πολλών εκατοντάδων ανθρώπων ότι αστυνομικοί χτύπησαν με κλομπ και κατεδίωξαν το πλήθος αδιακρίτως για να απωθήσουν τις ουρές, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τραυματισμοί, ο κόσμος να τρέχει για να σωθεί και να δημιουργηθεί πανικός. Είπε ότι ο Χουσεΐν έπεσε στο ίδιο ακριβώς ρέμα που σκοτώθηκε ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ (27/10/2008) και τραυματίστηκε βαριά ο Πακιστανός Μαζεχάρ Ικμπάλ (6/12/2008) που νοσηλεύεται μέχρι τώρα στη ΜΕΘ της Νίκαιας σε κωματώδη κατάσταση και ανέφερε ότι οι συνθήκες θανάτου τους ήταν παρόμοιες. Ευχαρίστησε ειρωνικά τον κ. Παυλόπουλο για το θάνατο του συμπατριώτη του, που τον χαρακτήρισε ως το πρώτο «δώρο» του ΥΠ.ΕΣ. στους μετανάστες για την καινούρια χρονιά, αφού επεσήμανε ότι η πολιτική ασύλου που ακολουθεί το Υπουργείο είναι απαράδεκτη και η συμπεριφορά ανδρών της ΕΛ.ΑΣ. απέναντι στους αιτούντες άσυλο βάρβαρη και ρατσιστική. Ζήτησε πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης όπως και των προηγούμενων θανάτων προσφύγων έξω από το αλλοδαπών, και αξίωσε ριζική αλλαγή της πολιτικής ασύλου και τιμωρία όλων των υπευθύνων. Κάλεσε τέλος κάθε έλληνα και μετανάστη να συμμετάσχει στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο της Κυριακής 11/1 μαζί με τη Μαγκλαντεσιανή Κοινότητα.
[...]

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Όπως πιθανόν να ξέρετε, έχει συμβεί κάτι πολύ συνταρακτικό, νομίζω εξίσου συνταρακτικό με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Επιτέθηκαν πριν τα Χριστούγεννα με βιτριόλι σε συνδικαλίστρια καθαρίστρια μετανάστρια από την Βουλγαρία, την κα Κωνσταντίνα Κούνεβα. Πιθανόν το έγκλημα αυτό να συνδέεται με θέληση εργοδοτικής μαφίας να σιγάσει την συνδικαλιστική δράση της κυρίας Κούνεβα. Η γυναίκα έχει επιζήσει, πιθανόν αντίθετα προς τις προθέσεις των επίδοξων δολοφόνων της, αλλά από όσα διάβασα έχει χάσει την όραση από το ένα μάτι και έχει τρομακτικά εγκαύματα και μόνιμες βλάβες. Έχει ένα παιδί στο σχολείο και μια μητέρα. Επειδή η κυρία Κωνσταντίνα συντηρούσε με τον πενιχρό μισθό των κάτω από 600 Ευρώ της και τα δύο άλλα πρόσωπα, νομίζω πως πρέπει να τους βοηθήσουμε. Στις παρακάτω διευθύνσεις υπάρχει και o τραπεζικός της λογαριασμός.

http://indy.gr/newswire/epeigon-oikonomik-enis3c7ysi-gia-tin-syndikalistria-konstantina-koyneba

http://krotkaya.wordpress.com/2008/12/27/xmas08/

Ομολογώ ότι δεν έχω ψάξει παραπέρα το ζήτημα. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να ψάξουμε πολύ αυτό το ζήτημα, το οποίο τα μήντια επιχειρούν να συγκαλύψουν, και να αντιδράσουμε εξίσου όσο και στην περίπτωση του Αλέξανδρου. Και να βοηθήσουμε την οικογένεια της Κωνσταντίνας. Προσωπικά, αυτή η ιστορία μου έχει προκαλέσει μια απέραντη ντροπή που είμαι Έλληνας...

Καταμέτρηση ψήφων: RAF και Bush

Ήρθε η ώρα της καταμέτρησης ψήφων σχετικά με δύο οργανώσεις, που οι οπαδοί τους τις θεωρούν απελευθερωτικές/δημοκρατικές, ενώ οι αντίπαλοί τους τρομοκρατικές. Ο λόγος αφενός για την Φράξια Κόκκινος Στρατός- RAF, την δράση της οποίας διαπραγματεύεται η ταινία Der Baader-Meinhof Komplex, και αφετέρου για την κλίκα γύρω από τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ George W. Bush, που την διαπραγματεύεται η ταινία του Oliver Stone W.

Λοιπόν, στην ψηφοφορία για το πώς θεωρείτε κατά την γνώμη σας ότι είναι η ταινία "Το Σύμπλεγμα Baader-Meinhof" έλαβαν επί 13 ψήφων:

1) Επικίνδυνα άτολμη, σχετικά απολίτικη: 9
2) Μια κατά το δυνατόν αντικειμενική θεώρηση: 4
3) Ειλικρινής προσπάθεια ισορροπίας όλων των απόψεων: 3
4) Από 1 ψήφο οι επιλογές Μια ύπουλα καθεστωτική θέση-δυσφήμηση της RAF/
Μια συμπαθούσα προς RAF άποψη/ Τραγελαφική σύγχυση/ και Απλά, μια πολύ όμορφη ταινία.
8) Μαυρίστηκε το: Μια νεοφιλελεύθερη ανάγνωση.

Αξιοσημείωτα: Η μεγάλη πλειοψηφία των pollωθέντων αποκόμισε την άποψη ότι η ταινία ήταν επικίνδυνα άτολμη και σχετικά απολίτικη. Είναι πεντακάθαρο ότι σ' αυτήν την άποψη συγκλίνουν οι περισσότεροι και χαίρομαι γιατί αυτή ακριβώς είναι και η δική μου άποψη, που την υποστήριξα στην ανάρτησή μου. Προσωπικά, δεν περίμενα ότι μια τέτοια πλειοψηφία θα είχε την ίδια γνώμη με μένα. Αλλά φαίνεται ότι οι περισσότεροι μείναμε λίγο πολύ με την ίδια εντύπωση, κι έτσι το άρθρο μου απλά κόμιζε γλάυκα εις Αθήνας, ή κόμιζε μολότοφ εις Εξάρχεια, για να κάνω ένα επαναστατικό update της έκφρασης. Από κει και πέρα, μου άρεσε επίσης το γεγονός ότι υπήρχε μια σχετική ποικιλία απόψεων. Η άποψη ότι η ταινία είναι κατά το δυνατόν αντικειμενική πήρε 4 ψήφους, και 1 ψήφο ότι η ταινία είναι απλά πολύ όμορφη. Οπότε υπήρξαν κι αρκετοί που μείνανε με μια σφαιρικώς θετική εντύπωση απ' την ταινία. Ενώ από μία ψήφο πήραν κι όλες οι άλλες απόψεις, ακραία αντιτιθέμενες μεταξύ τους, που σημαίνει ότι όντως η ταινία διέθετε μια πολυσημία, και η ψηφοφορία που έβαλα είχε τον λόγο της. Τέλος, κανείς δεν είδε "νεοφιλελεύθερη ανάγνωση" στην ταινία, ομολογώ ότι ήταν μια σουρεαλιστική και πομπώδης πινελιά αυτή η έκφρασή μου.

Πάμε τώρα στον έτερο τρομοκράτη, που άσκησε την τρομοκρατία της βλακείας, ήτοι τον W. Το θέμα ήταν η οπτική του Oliver Stone και το κατά πόσο πετυχαίνει να είναι ακριβοδίκαιος στην αντιμετώπιση αυτών των λεπτών ζητημάτων.
Επί 9 ψήφων έλαβαν:
1) Μια βαθύτερη κριτική θα την ήθελα: 4
2) Από 2 οι επιλογές: Βοηθά να καταλάβουμε το background του/ Τον δείχνει ακριβώς όσο βλάκας είναι/ Μ'αρέσει που δεν τον δαιμονοποιεί.
5) Από 1 ψήφο οι επιλογές: Τον εξωραίζει- σχεδόν αθωώνει/ Είναι προβοκάτσια για την σπίλωσή του/ Τον δείχνει πιο βλάκα απ' ό,τι είναι.
8) Μαυρίστηκε το: Τον δείχνει λιγότερο βλάκα απ' ό,τι είναι.

Με λίγα λόγια ένα είναι το σίγουρο. Ότι ο πραγματικός Bush δεν είναι πιο βλάκας απ' ό,τι τον δείχνει η ταινία. Από κει και πέρα, η πλειοψηφία θα ήθελε μια βαθύτερη κριτική, με λίγα λόγια δεν πείστηκε από την απόφαση του σκηνοθέτη να χειριστεί με τέτοιο τρόπο το θέμα του, ούτε από το κείμενό μου, που βασικά υποστήριξε αυτήν την επιλογή. Μετά έλαβαν ψήφους όλες οι αντιτιθέμενες μεταξύ τους απόψεις, που δείχνει ότι κι εδώ όντως υπήρχε ζήτημα και πολυσημία, κι η ψηφοφορία είχε το νόημά της. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Να πω μόνο ότι ο George W. Bush άφησε πίσω του ένα πολύ πικρό πάρθιο βέλος/ κύκνειο άσμα. Τον πόλεμο στην Γάζα, που αυτές τις μέρες όλοι βλέπουμε απ' τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες/ υπολογιστές μας. Και που πιθανολογείται ότι συνέβη σ' αυτήν την εποχή, ακριβώς επειδή έχουμε μεσοδιάστημα μέχρι να αναλάβει την εξουσία ο Obama. Ασφαλώς και δεν είναι αυτό ο μόνος λόγος, υπάρχουν και εκλογές στο Ισραήλ τον Φεβρουάριο, υπάρχει και όλη η θέληση για την εξουδετέρωση της Χαμάς, η οποία θέληση έχει υπόβαθρο και προϊστορία, κάποιοι μπορεί να πούνε ότι κι η Χαμάς έρριξε λάδι στην φωτιά (προσωπικά δεν θα μεγιστοποιούσα αυτόν τον παράγοντα). Το σίγουρο είναι ότι τελικά όντως δεν είναι η βλακεία αυτή που κρίνει τα ζητήματα διεθνούς γεωπολιτικής, αλλά ο ψυχρός και "έξυπνος" υπολογισμός. ("Έξυπνος" εντός εισαγωγικών, και για να θυμίζει τα "έξυπνα" όπλα, που χρησιμοποιούνται σε ανάλογες περιπτώσεις, στην Γάζα φρικαλέες βόμβες φωσφόρου, και για να θυμόμαστε ότι αυτού του είδους η "εξυπνάδα" συνήθως δεν είναι σοφή...).

Ψηφοφορία: Σας αρέσουν τα sex symbols που αποδομούν τον εαυτό τους;

Την αφορμή μου την δίνουν ο Brad Pitt κι ο George Clooney στο Burn After Reading. Ο ένας λελές γυμναστηρίου. Ο άλλος γοητευτικός μπουμπούνας της καθημερινότητας. Παρατηρώ το εξής: Ότι τον τελευταίο καιρό πολλοί από τους ηθοποιούς που κατάφεραν να καθιερωθούν, ως πώς να το πω; Ας πούμε "γόηδες", "jeunes premiers", "sex symbols", κάπου φαίνεται να ασφυκτιούν λίγο σ' αυτόν τον ρόλο και να το ψάχνουν περισσότερο. Ενίοτε φτάνουν σε μια αποδόμηση της περσόνας τους, ή έστω (για ναμην ξεχειλώνουμε άλλο τον κατακαημένο αυτό όρο του Derrida) σε μια απομυθοποίηση ή αυτοεξευτελισμό. Μπροστάρης ο George Clooney: Σας θυμίζω τις διαφημίσεις της Espresso, τα The Good German, Syriana, Burn After Reading. Ο Clooney σε ορισμένες ταινίες τείνει να γίνει ένας "καρπαζοεισπράκτορας", ένα είδος Τζανετάκου του Χόλιγουντ. Λοιπόν, βάλτε το χέρι στην καρδιά, και πείτε μου ειλικρινά (μυστική είναι άλλοτε η ψηφοφορία, σύμφωνα με τις δημοκρατικές αρχές), αν σας αρέσει αυτό το χούι των σύγχρονων sex-symbols... Είναι ενδιαφέρον, ψαγμένο, συναρπαστικό; Είναι ευνουχιστικό; Είναι ένα υποκριτικό άλλοθι; Είναι απλά ένα μέρος της δουλειάς τους ως ηθοποιοί, οπότε το όλο θέμα που εγείρεται είναι ασήμαντο;

Για λόγους οικονομίας χώρου, θέτω κι άλλο ένα, διαφορετικό θέμα, για να βάλω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Τι αισθανόμαστε όταν βλέπουμε ηθοποιούς που τους έχουμε μάθει ως σύμβολα της ιδεώδους στρεϊτοσύνης να παίζουν τον γκέι; Δίνουμε δίκιο στην ατάκα του Sex & the City "how can someone so handsome ever be straight?"; Ή θεωρούμε ότι υπάρχουν εσκαμμένα, τα οποία ένα sex-symbol δεν πρέπει να υπερβεί; (Λελές, καρπαζοεισπράκτορας ναι, αλλά όχι γκέι!). Ή, αντιθέτως, θεωρούμε ότι για να ανδρωθεί ένας ηθοποιός πρέπει να περάσει και από το γκεϊλίκι (ουσιαστικό σε -λίκι, που δηλώνει πρόσκτηση ικανότητας, κατά το "νταηλίκι", "προεδριλίκι" κ.τ.ό.); Ή απλά το θεωρούμε κι αυτό ένα μέρος της δουλειάς του ηθοποιού, σαν όλα τ' άλλα; Ως παραδείγματα σας θυμίζω τον Javier Bardem στο Before Night Falls, τον Heath Ledger στο Brokeback Mountain, για να μην πω και τον Marcello Mastroianni στο Μια Ξεχωριστή Μέρα.

Ίσως το όλο θέμα να είναι απλά ανόητο, μην διστάσετε να μου το πείτε...

Η σιωπή της Lorna (2008) (19 στα 20)

Οι αδελφοί Dardenne μου φαίνεται ότι είναι από τους ελάχιστους αυθεντικούς τραγωδοποιούς που έχουν εναπομείνει. Η "σιωπή της Lorna" είναι ένα πάρα πάρα πολύ στιβαρό έργο, -κατά την γνώμη μου σαν ιστορία αγγίζει το επίπεδο των πλέον κλασικών έργων του σινεμά και της λογοτεχνίας! Και είναι τόσο σημαντικό ότι καταφέρνει να βγάλει μια γνήσια τραγωδία από τις ζωές απλών ανθρώπων του περιθωρίου και του υποκόσμου χωρίς τίποτα το εξόφθαλμα ηρωϊκό. Και ο τρόπος κινηματογράφησης είναι ο πολύ μινιμαλιστικός και κάπως "νευρικός" στον οποίο μας έχουν συνηθίσει οι δύο αδελφοί απ' το Βέλγιο.
Προειδοποίηση spoiler- αποκαλύπτεται το τέλος της πλοκής.

Είναι καταπληκτικό πώς πλάθεται η Lorna ως ένας συγκινητικά και αρχετυπικά γυναικείος χαρακτήρας! Και είναι συγκλονιστικός ο προβληματισμός αν μέσα από την εγκυμοσύνη και την γέννηση ενός παιδιού μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε και που πέθανε, και φέρουμε κι ευθύνες για τον θάνατό του. Η Lorna είναι μια ηρωίδα που αξίζει να μείνει στο πάνθεον των γυναικών ηρωίδων γι' αυτήν την κατάφασή της στην ζωή, μια περίεργη αγάπη κι ευαισθησία, που διαρρηγνύει κάθε ιδιοτέλεια, και τελικά φτάνει σε ένα είδος παραλογισμού, που είναι όμως πολύ αληθινότερο από κάθε συμφέρον.
Το τέλος, έτσι ανοιχτό όπως είναι, είναι πάρα πολύ βαθύ και ώριμο.
Κατά την γνώμη μου, η ταινία αποτελεί μάθημα για το πώς πρέπει να στήνεται μια τραγωδία σήμερα, στην εποχή της όψιμης μετανεωτερικότητας! (Αλλά βέβαια αυτά βγαίνουν αυθόρμητα, δεν μπορεί να τα "μάθει" κανείς...).

Changeling (2008) (17 στα 20)

Μια ταινία, που καταγγέλλει το πλέγμα αυταρχισμού και διαφθοράς στην Αστυνομία, και επισημαίνει τον κίνδυνο εξοστρακισμού (pun intended) βάσει ταμπελοποιήσεων, δεν θα μπορούσε να διαλέξει πιο επίκαιρη στιγμή για να βγει στις ελληνικές αίθουσες από την προηγούμενη εβδομάδα.

Καθώς με κάλυψε το ευστοχότατο ποστ του Ηλία Δημόπουλου παρέα με τα άλλα δύο διαλεκτικώς συμπληρωματικά κείμενα στο 25th Frame, που αν δεν τα έχετε πάρει ήδη χαμπάρι, πρέπει να σπεύσετε πάραυτα, θεωρώ, λοιπόν, τον εαυτό μου απαλλαγμένο απ' το να κάνει μια ολική κριτική της ταινίας, και θα εκθέσω απλώς κάποια αταξινόμητα αισθήματα, σκέψεις και γούστα μου...
Η ταινία είναι πολύτιμη, επειδή δείχνει πώς λειτουργεί ο αυταρχισμός μέσωι της εξοστρακιστικής ταμπελοποίησης. Τότε ήταν οι γυναίκες, που όταν διαφωνούσαν, εγκλείονταν σε τρελοκομεία. (Μέχρι να δω αυτήν την ταινία, θεωρούσα όσα γράφει ο Michel Foucault στην "Ιστορία της Τρέλας" υπερβολικά... Τώρα του δίνω δίκιο του ανθρώπου!). Πραγματικά, συγκλονιστικές οι σκηνές, που βλέπουμε τον εξοστρακισμό αυτών των γυναικών! Σήμερα μπορεί να είναι και πάλι οι γυναίκες που φιμώνονται, μπορεί να είναι και πάλι τα τρελοκομεία χώροι τέτοιου εξοβελισμού. Μια όμως καινοτρόπως ενισχυμένη ταμπέλα είναι αυτή του "τρομοκράτη"! Αυτά που βλέπουμε στην ταινία, δεν συνέβησαν πανομοιότυπα και χειρότερα στις μέρες μας με όλους τους δικαίους και αδίκους που απήχθησαν από πάμπολλες χώρες του πλανήτη, της Ευρώπης και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένων, και εγκλείστηκαν στο Guantanamo και σε βάσεις ανοιχτά των ωκεανών, λχ. του Ινδικού; Ναι, όταν αγανακτούμε κι αισθανόμαστε το δίκιο να μας πνίγει για αυτές τις γυναίκες της ταινίας τις έγκλειστες στο τρελοκομείο λόγωι τη διεκδίκησης του δικαιώματός τους να διαφωνήσουν, να βροντοφωνάξουν, ας μην πούμε "τέλος καλό όλα καλά", αλλά μάλλον να πούμε "τέλος κακό, όλα κακά", αφού τέτοια συμβαίνουν πολλαπλάσια στις μέρες μας.

Πολλά τα παραδείγματα εξοστρακιστικών ταμπελών. Θα ανέφερα και αυτήν την πρόσφατη του "κουκουλοφόρου". Η αυταρχική εξουσία ορίζεται πάντα από το να οριοθετεί κάποιους εξοστρακιστέους άλλους, που αν δεν υπήρχαν, θα κατέρρεε και η ίδια. Με το να θέτει αυτούς τους άλλους σ' ένα περιοριστικό γκέτο εξασφαλίζεται. Μπορεί επίσης και αυτούς που έχουν την πραγματική δύναμη να την ανατρέψουν, να τους εξοστρακίσει σ' αυτό το γκέτο, ώστε να τους εξουδετερώσει. Έτσι ακούμε πολύ αυτήν την εβδομάδα για "κουκουλοφόρους", για "γνωστούς-αγνώστους", τους οποίους είναι προφανές πια ότι η ίδια η εξουσία τους θρέφει, ώστε να μπορεί να εξοστρακίζει συμβολικά στα γκέτο τους και τους δυνάμει γνήσιους ανατροπείς, στην περίπτωσή μας όλην αυτήν την μαζική συντονισμένη κραυγή διαμαρτυρίας τόσο ετερογενών ομάδων, από τους οργισμένους δεκαπεντάχρονους, ως τους άνεργους τριαντάρηδες και την γενιά των 600/700 Ευρώ, και γενικά όλους όσους βλέπουν ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, επειδή οι προηγούμενες γενιές στην Ελλάδα είναι βολεμένες, καλομαθημένες, ράθυμες, δημιουργούσες μια ασφυκτική στενότητα, όπου οι νέοι δεν μπορούν να χωρέσουν...

Άλλο παράδειγμα ταμπέλας: "Ασύμμετρη απειλή"! Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν λογικά περιθώρια για την χρήση της στην περίπτωση των πυρκαγιών, τώρα είναι προφανής η ατοπία της ταμπέλας: ποια είναι η "διεθνής συνομωσία" ή τα "ξένα κέντρα" που κάνουν έναν αστυνομικό να πυροβολεί στο στήθος έναν δεκαπεντάχρονο;

Μ' έχει πιάσει ο πόνος... Ασφαλώς και δεν λέω τίποτα πρωτότυπο, απλώς κομίζω μολότοφ εις Εξάρχεια (πώς λέμε "γλαύκα εις Αθήνας";)... Αλλά καθώς είδα την ταινία αυτήν την βδομάδα ο συνειρμός ήταν προφανής: Η εξουσία φτιάχνει τρελοκομεία για να εξοστρακίζει εκεί τους "άλλους" της, τους "τρελούς", και τελικά καταλήγει να εξορίζει και τους συνετούς εκεί, τους μάλλον υπερβολικά συνετούς, που αρνούνται να συναινέσουν στον δικό της παραλογισμό. Όπως σήμερα κατασκευάζει γκέτο των Εξαρχείων, για να εξοστρακίζει εκεί οποιοδήποτε υγιές μέρος της κοινωνίας είναι δυνάμει ανατρεπτικό της. Χαρακτηριστικό ότι δεν γίνεται ποτέ τίποτα ακόμη και για τους βανδαλισμούς των λεγομένων "κουκουλοφόρων": Μάλλον φαίνονται να βολεύουν την εξουσία! (Αν και η έκταση των παρόμοιων φαινομένων είναι μάλλον ελληνική πατέντα).

Κι αυτοί που φιμώνονται είναι συνήθως οι αδύναμοι, αυτοί που έτυχε να βρεθούν σε μια μειονεκτική θέση, ακόμη και πρόσκαιρα. Στην Αμερική του '20-'30 οι γυναίκες. Στην Ελλάδα των 00ς είναι και πάλι οι γυναίκες. Αλλά κι οι νέοι. Κι οι μετανάστες! Ας θυμηθούμε τον Γεωργιανό Άλεξ, και τους αναπόφευκτους συνειρμούς που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα στην ταινία και την περίπτωσή του. Ας θυμηθούμε τον Σέρβο μαθητή, που δολοφονήθηκε από Έλληνα αστυνομικό σε μαθητική εκδρομή του στην Θεσσαλονίκη, πριν μερικά χρόνια, και για τον οποίο, δυστυχώς, δεν έγινε καμία διαδήλωση. Ας θυμηθούμε την Βουλγάρα μαθήτρια, που απεβλήθη κι αναγκάστηκε να αλλάξει αυτή σχολείο κι όχι οι βιαστές της...

"Δοκιμάστε το παιδί για κανά δυο χρόνια, κι αν έχετε παράπονο, η Αστυνομία μας θα σας το αλλάξει με ένα ολοκαίνουργιο εννιάχρονο!...".

Ύστερα απ' τους παραπάνω συνειρμούς, θα με συγχωρήσετε, αλλά η ταινία δεν μου φάνηκε ακαδημαϊκή! Μάλλον, εντάξει, είναι ακαδημαϊκή στην φόρμα της, όντως. Αλλά δεν θα έλεγα ότι αυτό υπονομεύει την ριζοσπαστικότητά της. Ναι, υπάρχει μια ολόκληρη συζήτηση περί του αν μπορεί να συνδυαστεί μια συντηρητική φόρμα με ένα ριζοσπαστικό νόημα/περιεχόμενο. Κατά την γνώμη μου μπορεί. Και η παρούσα ταινία είναι ένα τεκμήριο. Το θέμα βέβαια σηκώνει πολλή κουβέντα.

Επίσης: Θα μπορούσε η ταινία να ειδωθεί ως ένας θρίαμβος ενός σταυροφόρου ατόμου έναντι ενός καταπιεστικού συστήματος. Οπότε θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μία αυτο-ευλογία των "γενειών" της Αμερικής, που φαίνεται να διαθέτει τα εσωτερικά αντισώματα για κάθε κρίση, και τους κοινωνικούς μηχανισμούς μέσωι των οποίων θα επιτυγχάνεται μια εσωτερική διαλεκτική "αυτοκάθαρση" (πού 'λεγε κι ο μακαριστός Χριστόδουλος). Με αυτήν την έννοια θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η ταινία έχει μόνο μουσειακό ενδιαφέρον, μας δείχνει ένα πρόβλημα των '20ς που λύθηκε στα '30ς, κι απλώς μένουμε να χαλβαδιάζουμε την έκτοτε παλινόρθωση του "αμερικανικού ονείρου" που σώθηκε τελικά μες απ' τον εφιάλτη.

Νομίζω, όμως, ότι δεν είναι μόνο έτσι. Η ταινία βγάζει, πιστεύω, μια γνήσια ριζοσπαστικότητα. Προσωπικά, δεν την αντιλήφθηκα ως μουσειακή. Κι αυτό για τους λόγους που είπα πιο πάνω. Ότι, να το ξαναπώ, το βασικό νόημά της είναι το πώς η αυταρχική εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει εξοστρακιστικούς μηχανισμούς ταμπελοποίησης/ γκετοποίησης. Από κει και πέρα, είμαστε πιστεύω αρκετά έξυπνοι για να κάνουμε μόνοι μας τους συνειρμούς με το σήμερα.

Γι' αυτό και δεν με ενοχλεί ο ""μανιχαϊσμός" της. Σε μια τελείως φανταστική ιστορία θα με ενοχλούσε αφόρητα ο μανιχαϊσμός. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική ιστορία! Την οποία την έψαξα πολύ στο Διαδίκτυο και ανακάλυψα ότι είναι ακόμη χειρότερη από ό,τι την παρουσιάζει ο Eastwood! (Λ.χ.
spoiler
υπήρχε και θέμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών, το οποίο στην ταινία περνάει στα ψιλά. (Όπως, ενδεχομένως, και σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις εξαφάνισης παιδιών). Και μάλιστα ο θύτης βιαστής- δολοφόνος ήταν ο ίδιος ένα σεξουαλικά κακοποιημένο παιδί από την οικογένειά του, όντας μάλιστα καρπός μιας αιμομεικτικής σχέσης κόρης και πατέρα, εν γνώσει της συζύγου (γιαγιάς του δράστη) που τον μεγάλωσε ως μαμά του. Δηλαδή μια πραγματική ιστορία πολύ χειρότερη από το Chinatown!

Οπότε ερωτώ: Αν υπάρχει τόσο κακό στην πραγματική ζωή, γιατί όταν το βλέπουμε σε μια καλλιτεχνική αναπαραγωγή του να το ονομάσουμε "μελό" ή "μανιχαϊσμό"; Το ερώτημά μου δεν είναι ρητορικό, αλλά ειλικρινές και είμαι ανοιχτός σε διαφορετικές απαντήσεις... Για να κάνω πάντως έναν προκλητικό παραλληλισμό: Θα ήταν "μανιχαϊστικό" να πούμε ότι είναι κάθαρμα ένας αστυνομικός που πυροβολεί έναν δεκαπεντάχρονο στο στήθος; Δεν ξέρω... Τότε ο μόνος μη "μελό", και μη "μανιχαϊστής" θα ήταν ο Κούγιας... Που προσπαθεί να ισορροπήσει την εντόπιση του κακού και από τις δύο πλευρές...

Θέλω να καταλήξω ότι υπάρχει χώρος και για ένα είδος "μελό", και για ένα είδος "μανιχαϊσμού", κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με καλλιτεχνική αναπαράσταση πραγματικών γεγονότων, με στόχο την καταγγελία εξουσιαστικών μηχανισμών, που στην υποκείμενη δομή τους δεν έχουν παρέλθει, αλλά εξακολουθούν ισχύοντες.

Για την φόρμα που επέλεξε ο Eastwood, δεν ξέρω, έχω αμφιθυμία. Πάντως μου άρεσε η τελειότητα της υπερπαραγωγής, με τις αντίκες, τα τραμ, τα ρούχα και καπέλα της εποχής. Μου άρεσαν και οι κυριαρχούσες πρασινωπές αποχρώσεις...

Όσον αφορά δε στην ερμηνεία της Angelina Jolie, νομίζω πως πρέπει να της βγάλουμε το καπέλο!

Burn After Reading (2008) (16 στα 20)

Πρόκειται για μια βασικά μέτρια, αν και ευχάριστη ταινία, οπότε θ' ακολουθήσω το φορμάτ του κουλτουρόσουπα...

Στα καλά:
-Ο George Clooney κι ο Brad Pitt αποδομούν τον εαυτό τους ως σύμβολα του σεξ. Από τον πρώτο το έχουμε συνηθίσει, οπότε δεν κάνει εντύπωση. Τώρα, όμως, αποφάσισε να τον ακολουθήσει και το κολλητάρι του σ' αυτό το updating, όπου πρέπει να προβεί ένα sex symbol, αν είναι να επιζήσει στο περιβάλλον υψηλών απαιτήσεων του 21ου αιώνα. Το αποτέλεσμα είναι δύο ξεκαρδιστικές ερμηνείες. Ο Brad Pitt παίζει καταπληκτικά έναν λελέ γυμναστηρίου, αρκετά φλώρο για να ευτελίσει τον ανδρισμό της περσόνας του, αρκετά ηλίθιο για να συντονιστεί άριστα με το κοενικό σύμπαν. Η επιτυχία της ερμηνείας του συμβάλλει αποφασιστικά στην ταινία (αλλά, ντάξει, δεν είναι και τόσο δύσκολο αυτό που έκανε ο Pitt). Αλλά κι ο Clooney αυτοεξευτελίζεται για πολλοστή φορά. Ναι, είναι ένας "γκόμενος", αλλά αρκετά ανώριμος, ψάχνει γνωριμίες μέσωι Διαδικτύου, δεν ξέρει τι να κάνει με την ζωή του μεταξύ διαφορετικών γυναικών, με λίγα λόγια ένας γοητευτικός μπουμπούνας της καθημερινής ζωής. Γενικά, πολύ καλές ερμηνείες από όλους, και ιδιαίτερα από τον Malkovich και την Frances MacDormand που ενσαρκώνει καταπληκικά τον τύπο κοενικής ηλιθίου.

-Μου άρεσε επίσης πολύ πώς αποδομεί τις αμερικανικές υπηρεσίες. Γενικά τις δείχνει σαν ένα σύνηθες γραφειοκρατικό πλέγμα, με μοναδική μέριμνα την αποποίηση ευθυνών. Με λίγα λόγια μια νοοτροπία που έχουμε συνηθίσει πολύ στην Ελλάδα (και δη στα γεγονότα της τελευταίας χρονιάς), την βλέπουμε απροσδόκητα να διακατέχει και τις κολοσσιαίες υπηρεσίες απ' την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η ευκολία με την οποία είναι έτοιμοι οι ιθύνοντες να κάνουν ο,τιδήποτε, μόνο και μόνο για να φύγει απ' τα χέρια τους η "καυτή πατάτα", είναι ξεκαρδιστική. Όπως και οι ατάκες τους, λ.χ. αυτή του ιθύνοντος της CIA που λέει για τους ανθρώπους του FBI: "No, we don't want those idiots bambling around", ή κάτι παρόμοιο.

Τι; Νομίζατε πως μόνο ο Clooney θα αποδομεί τον εαυτό του ως sex-symbol; Μπορώ κι εγώ! (Angelina, αγάπη μου, μην κοιτάς για λίγο από 'δω...)"

Στα μείον:
-Δεν είδα κανέναν σπουδαίο προβληματισμό. Και να επισημάνω ότι δεν μου φτάνουν: Ούτε τα κοενικά τερτίπια για το "αμερικάνικο όνειρο" του "ηλιθίου", που πετυχαίνει τελικά να θριαμβεύσει του συστήματος. Τά 'χουμε δει στο παρελθόν, οπότε δεν είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπα. Ούτε η υποτιθέμενη "κριτική" της αμερικάνικης κοινωνίας- συστήματος, που είναι μεν γοητευτική ως μια ώριμη απομυθοποίηση, αλλά λειτουργεί μάλλον ως πρόφαση για έναν "απενοχοποιημένο χαβαλέ", πού 'λεγε κι ο συγχωρεμένος ο Ακτσόγλου.

- Δεν μου άρεσε ο σεξπηρισμός της. (Παρένθεση: Ένας καλός σεξπηρισμός υπάρχει με την έννοια ότι οι αδελφοί το γύρισαν πολύ πετυχημένα από το περσινό υπαρξιακό δράμα στον φετινό χαβαλέ, διατηρώντας όμως και στα δύο την ιδιοπροσωπία τους). Κακό σεξπηρισμό, ωστόσο, εννοώ την πληθώρα αδικαιολόγητων φονικών, που δεν προσθέτουν τίποτα, πέρα από έναν ελαφρόκαρδο σαδισμό, ή έστω ευκολία, με την οποία ο δημιουργός σπεύδει να καθαρίσει την σκηνή προ της τελικής αυλαίας. Και εννοώ, επίσης, αυτό το γαιτανάκι από πλέγματα, παρεξηγήσεις, qui-pro-quo, συμπτώσεις, που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές (των προσφιλών μου) Ρέππα και Παπαθανασίου, και που τελικά δεν αναδεικνύουν, αλλά μάλλον συσκοτίζουν τα όποια νοήματα...

Σούμα: Όσοι δεν την έχετε δει ακόμη, να πάτε, θα περάσετε μια ευχάριστη μιάμιση ώρα. Αλλά από τους Cohen του περσινού No Country for Old Man, προσωπικά περίμενα πολλά παραπάνω! Αν πάλι σας αρκεί το ιδιάζον κοενικό χιούμορ, που υπάρχει και εδώ, και σας αρέσουν οι δημιουργοί που μπορούν να περνούν εύκολα από την τραγωδία στην κωμωδία (αλά Shakespeare ή Woody Allen), ή τελοσπάντων σε κάποιο δυσδιάγνωστο genre, τότε πάω πάσο...

"Εντάξει, τώρα που πήραμε τα Όσκαρ, ας χαλαρώσουμε και λίγο... Στο κάτω κάτω, το σινεμά δεν παύει να είναι και ποπ-κορν"...